Network
Olot Kaya, Béna jeung Rait, meunang pancén ngawal Putri Anjungsari nu ku bapana dititah kudu gancang miang ka Kawali. Putri Anjungsari leumpangna hareupeun Rait, tukangeunana pangasuhna nu ngaranna Ranah.
Ku Ranah, Putri Anjungsari méméh kaluar ti kadaton geus diropéa pakulitanana ku cara dibalur ku ramuan nu dijieun tina dangdaunan tepi ka teu katémbong kawas putri raja, teu béda jeung somahan waé.
Sabot leumpang téh taya nu nyarita. Haténa galécok, cus-cos ka ditu ka dieu. Haténa nalangsa kabina-bina, kudu ninggalkeun Pakuan Pajajaran dina kaayaan kitu, dina kaayaan beuki bangreung jeung tambah pikahariwangeun.
Kituna téh sabada salahsaurang mantri karajaan nu kaasup kapercayaan raja hianat, biluk ka Banten tepi ka rusiah karajaan nyahoeun, kaasup kakautan prajurit jeung taktik karajaan dina nohagaan bénténg Pakuan Pajajaran.
Béna jeung Rait mun teu ngingetkeun paréntah raja mah moal ieuh lunta ti Pakuan Pajajaran. Pajajaran keur meumeujeuhna genting, keur ngayonan panarajang urang Banten nu geus lila ngepung Pakuan Pajajaran.
Alatan bénténg nu dijieun jaman Sri Baduga Maharaja, urang Banten jeung baladna-baladna taya saurang nu mampu asup ka Pakuan Pajajaran, malah sakur nu ngadeukeutan bénténg, réa nu tiwas. Béna jeung Rait ogé tohtohan sangkan urang Banten teu bisa mubus ka Pakuan Pajajaran.
Balad-balad Banten réa nu hemar-hemir barang nempo kaayaan bénténg Pakuan Pajajaran. Parigi nu jero, dihapit ku gawir nu tangtawing, hésé rék meuntasna.
Unggal prajurit Banten nu ngadeukeutan geus pasti dibagéakeun ku panah nu ngabelesur. Kungsi urang Banten téh nuar tangkal kai deukeut gawir, sarta sina rungkad dina dua gawir téa, laju dipaké meuntas.
Tapi kalah ka réa nu tiwas, alatan prajurit Pakuan Pajajaran jadi leuwih gampang meruhkeunana.*** (Hanca)
