Network
SUBA nguniang, diuk sakeudeung, gigisik sakeudeung. Nu patinggedebug teu kadéngé. Bari jeung jumarigjeug Suba kaluar ti saung. Alak-alik ka pakarangan saung taya nanaon. Simpé. Panonpoé harita geus liwat mancerna, geus liwat tengah poé. Ponclot pasir Raksa Bumi angger karasa tiis, angin ngahiliwir nebak tatangkalan. Suba kalantang-kulinting sorangan di buruan saung. Akina teu katempo kalangkang-kalangkangna acan.
Ti golodog Suba nempo ka tihang awi nu dipaké ngagantung éndong akina. Endongna aya kénéh. Hartina akina téh teu ka mamana. Masih kénéh di Raksabumi. Ka Cipatahunan kitu? Tapi wayah kieu mah tacan waktuna mandi. Boa-boa aya nu mergasa pédah kadéngé tadi siga aya nu keur tarung? Boa cilaka? Sakanyohana mah akina téh teu boga musuh. Paréa-réa omong jeung tatanggana teu kungsi.
Suba diuk dina gologog. Ngahuleng babakuna mikiran lalampahan nu bakal disorang pagéto. Akina ukur nyebutkeun rék ka Sumedanglarang. Tujuanana rék naon, di ditu rék nepungan saha, teu disebutkeun. Piraku indit-inditan tambuh laku. Ti Kawali ka Sumedanglarang téh jauh, ku leumpang moal tepi sapopé dua poé. Aki Jaya mah bisa tumpak méong, ari dirina? Kumaha nu tiluan deuih? Piraku kabéh tumpak iinguan Aki Jaya.
“Sampurasun.”
Suba ngarénjag. Ngalieuk ka lebah holna sora. Bréh di deukeut juru saung, teu jauh ti golodog, ngabedega lalaki nu pangawakanana leutik tapi ngeusi. Maké totopong warna héjo saulas. Nyalindang éndong nu rada badag, siga mawa buntelan. Maké tarumpah, nu sigana dijieun tina kulit, kulit nu teu pati kandel. Teu wawuh, karék panggih harita, Suba teu ujug-ujug némbalan, anggur mencrong ka éta lalaki nu umurna kira-kira opat puluh warsa.
“Sampurasun,” ceuk éta lalaki deui bari ngadeukeutan Suba,
Suba nangtung, turun tina golodog.
“Rampes. Bagéa,” témbal Suba.
“Ari Aka Kanta aya?” ceuk éta lalaki bari lunga-lengo ka jero saung.
