Network
Bari teu nyarita nanaon, tiluanana bareng muru ka Ci Pakancilan. Can ogé tepi ka sisi Ci Pakancilan, pating belesat opat urang miheulaan. Lalaki pécékrék jeung nu duaan nuturkeun, nyérépét lumpat siga nu teu napak dina lemah.
Di lebah rungkun haur gereng, tujuhanana ngaraas Ci Pakancilan, ngaluncatan batu-batu nu taringgul. Cai teu kadéngé séahna, siga nu ngadadak henteu ngalir, padahal lebah dinya téh walungan rada mudun.
Geus rada jauh ti walungan, di lebah ngarunggunukna tatangkalan jeung rembet ku rungkun saliara tepi ka lebah dinya mah harieum jeung caranéom, tujuhanana ngarandeg, narangtung ngajajar, nyanghareup ka lebah walungan.
Paromanana kabéh daria pisan. Ambekan ogé teu sirikna ditahan. Taya nu nyarita saurang ogé. Panonna kabéh ogé ngulincer ka sabudeureunana, najan nu katempo téh ukur poékna peuting nu awor jeung belegbegna tatangkalan.
Teu kanyahoan ti mana holna di gigireun lalaki pécékrék geus ngabedega saurang lalaki nu pangawakanana jangkung leutik, maké totopong hideung nu saulas jeung warna pakéanana.
Puguh waé lalaki pécékrék téh rada ngaranjug. Kitu deui nu genepan. Malah nu duaan nu marengan lalaki pécékrék mah maju saléngkah sarta nyanghareup ka lalaki jangkung leutik. Tapi sanggeus sidik saha nu ujug-ujug ngabedega téh mundur deui.
“Geus meujeuhna miang,” ceuk lalaki nu anyar datang semu ngaharéwos.
“Luyu jeung waktuna,” témbal lalaki pécékrék sarua sorana halon.
Lalaki anyar datang téh ngadeukeutan lalaki pécékrék. Nepak taktakna. Kitu deui ka nu opatan, dipapay saurang-saurang. Anu duaan nu marengan lalaki pécékrék mah henteu dikukumaha téh.
“Dia jung nguriling deui. Bisi urang Banten geus aya nu bisaeun mubus,” ceuk lalaki anyar datang ka nu duaan.
