Network
Carpon Aan Merdeka Permana
Sabot kukulunuan di alam ahéng ieu, kuring can boga tujuan anu tangtu. Ngan jadi ras inget ka pamajikan anu geus maot lima taun ka tukang. Kuring hayang tepung. Hayang ménta dihampura.
JAMAN kuring keur hirup, aya kolot anu nyarita salaki-pamajikan bisa tepung deui di alam kalanggengan, saupama duanana silih pikacinta, silih pikahéman jeung silih percaya, itu ieu papada neundeun kasatiaan.
Hiji waktu aya kajadian, salaki-pamajikan maot bareng. Ceuk éta kolot, ieu bisa dipastikeun di alam béh dituna bakal ngahiji deui.
Inget kana ieu omongan, kuring jadi sedih. Boa kuring mah moal bisa tepung deui jeung pamajikan. Maotna gé pan teu bareng, géséh lima taun. Leuwihna ti kitu, apanan kuring jeung pamajikan mah teu silih pikacinta, teu silih ajénan, teu silih némbongeun kasatiaan. Atawa anu leuwih pasna deui mah, apanan kuring mah teu satia ka pamajikan. Salingkuh boga deui nu anyar. Rejeki anu kuduna tamplok keur pamajikan, kudu dibagi dua jeung nu ngora. Kitu gé bari jeung kudu ukal-ékol da pan teu bébéja boga nu ngora téa.
Jadi munasabah lamun sabada ieu rusiah katohyan, pamajikan gé jadi ambek sabab kanyenyerian geus dihianat. Jeung lamun geus kitu, antara kuring jeung pamajikan anu aya ukur silih goréngkeun, ukur silih borétékeun kasalahan masing-masing. Malah utamana mah kuring, sok ngahaja néangan kasalahan pamajikan. Ngahaja dikoréhan, sabab maksudna mah hayang saimbang. Yén kuring nyieun kasalahan téh da bonganna pamajikan sok nyieun kasalahan. Sanajan kasalahan éta téh dikoréhanana diaya-ayakeun da supaya aya kecap “bonganna”. Bonganna teu héman ka salaki, jadi wé salaki néangan anu anyar.
“Bongan atuh Mamah sok léléda ari Bapa ménta dipangninyuhkeun kopi téh. Bongan atuh Mamah sok tara bébéja ari indit ninggalkeun imah téh. Bongan atuh Mamah sababaraha kali nyebut teu purun ari Bapa boga kahayang téh,” jeung sarébu-macem “bongan” pikeun néangan alesan naon pangna kuring salingkuh. Nya meureun ceuk basa légégna mah “mencari pembenaran”.
Tapi da ari kaduhungna mah ayeuna. Enya, kuring ngarasa dosa ka pamajikan. Pamajikan geus raheut haténa. Peurihna raheut téh, nyaliara ka mamana, sabab buktina sakabéh anak kuring milu nyeri haté, milu tugenah. Anu ngahukum ieu dosa téh nya anak-anak kuring. Kabéh miceun ka kuring, teu hayang mireungeuh kumaha nasib kolot saterusna. Kuring diasingkeun!
Enya nu jadi pucuk ti girangna mah kuring. Da meureun mun kuring teu salingkuh mah, masalah moal badag kitu.
Kuring hayang ménta dihampura ka pamajikan. Bisa jadi telat. Naha rék ménta dihampura téh sabada pamajikan maot, jeung sabada kuring paéh? Ah, keun baé. Pokona rék ménta dihampura wé. Sual ditampa jeung henteuna mah, nya kumaha engké.
