Network
Imahna téh dijieun tina awi, awi gombong. Tepas imahna téh ngablag, beulah hareup jeung gigir katuhuna henteu maké bilik, ukur dipipindingan handapna nu luhurna semet tuur kolot. Palupuhna semu hideung ngan geus hérang.
Beulah kéncana pangkéng. Ari ka dituna mah, lempeng jeung golodog, panto nu dijieun tina kai, lawang asup ka patengahan. Waktu Putri Anjungsari, Béna, jeung Ranah unggah pantonna téh nutup.
Putri Anjungsari emokna di juru katuhu, deukeut tihang, Ranah gigireunana. Ari Béna teu jauh ti golodog. Waktu Hasan muka panto, ku Béna katempo ti patengahan palita nyenét.
Teu lila Hasan ngurunyung bari mawa kendi jeung emuk nu dijieun tina batok. Song diteundeun di hareupeun nu tiluan. Kurunyung deui saurang wanoja nu pakéanana buni pisan, mawa rupa-rupa kadaharan, malah aya kéré sagala, dina cecempeh nu didamparan ku daun cau.
“Bojo kula,” ceuk Hasan.
Pamajikanana ukur unggeuk sarta basa ngarérét ka Putri Anjungsari jeung Ranah seuri leutik. Sanggeus amitan, bari dongko laju asup deui ka patengahan.
Hasan nuturkeun, jebulna deui mawa buah samolo nu diwadahan dina piring nu dijieun tina anyaman nyéré. Samolo nu asakna meujeuhna sarta siga nu kakara meunang ngala.
Putri Anjungsari, Béna jeung Ranah teu wudu kagéteun nempo susuguh nu sakitu lengkepna. Kawas geus disadiakeun saméméhna, kawas nu geus nyahoeun bakal kasémahan.
“Hémpék, lapar meureun. Tong asa-asa,” ceuk Hasan.
Putri Anjungsari ngarérét ka Béna. Béna ngarérét ka Ranah. Béna jeung Ranah silihteuteup. Taya nu nyarita. Putri Anjungsari mah mencrong kana kadaharan nu ngabarak hareupeunana.
