Network
“Meunang tumpak kuda?” ceuk Béna.
“Leumpang waé, teu jauh. Kuda nu hiji ku kula dibawa,“ témbal Hasan.
Opatan leumpang patutur-tutur mapay jalan satapak. Kudana ditarungtun. Panghareupna Hasan bari nungtun kuda, dituturkeun ku Ranah, ngan rada anggang ti Hasan, tukangeunana Putri Anjungsari nu ayeuna mah bari nungtun kudana.
Pangtukangna Béna. Leungeun katuhuna angger nyenyekel pangpung. Béna, Putri Anjungsari, jeung Ranah angger waspada. Ranah nalingakeun Hasan, bisi Hasan némbongkeun galagat picurigaeun.
Jalan nu disorang teu pati nanjak, mun tumpak kuda ogé moal matak ngabahlakeun. Pungkal-péngkol, malibir sisi gawir nu teu luhur. Taya nu nyarita saurang ogé.
Sabot nalingakeun kaayaan téh pikiran Béna teu weléh inget ka Olot Kaya jeung Rait. Najan duanana dina lebah kanuragaan mah lain énténg-énténg pikeun diperuhkeun, Béna hariwangeun Olot Kaya jeung Rait meunang balai.
Teu sabaraha lilana, sanggeus béak tanjakan nu kawilang mayat, anjog ka lahan datar nu lega. Jalanna rada rubak jeung dibalay ku batu demprak. Nu pangheulana panggih téh huma nu sisi beulah wétanna rajeg ku tatangkalan,
Béak huma, leuit nu ukuranana rada badag. Di hareupeun hiji imah panggung nu pakaranganana kawilang lega, Hasan ngarandeg.
“Omah kula,” pokna bari méngkol asup ka pakarangan. Kudana dibawa ka pipir imah. “Tunda heula di dieu kudana,” pokna deui.
Putri Anjungsari, Béna jeung Ranah nunda kudana séwang-séwangan di gigireun kuda nu tadi dibawa ku Hasan. Tiluanana laju nuturkeun Hasan nu leumpang deui ka pakarangan hareup.
“Yap, unggah,” ceuk Hasan bari nété golodog.
