Network
“MOTONG jalan, teu ngaliwat jalan jajahan. Moal sieun disusud ku urang Banten, moal hariwang panggih jeung urang Carbon. Apan ceuk tukang warung ogé loba sémah daratang ka dieu,” ceuk Putri Anjungsari bari ngadeukeutan kudana, clak ditumpakan.
Ngadéngé omongan Putri Anjungsari kitu Olot Kaya ngahuleng. Kitu deui Béna jeung Rait. Boa-boa lalaki nu duaan di warung téh sacara teu langsung nitah sangkan ulah maké kuda, ulah maké jalan jajahan, kudu maké jalan narabas. Di jalanna werit, loba urang Cirebon atawa Banten.
Saha atuh lalaki nu duaan téh? ceuk Olot Kaya dina haténa. Méméh mancal kana kudana, Olot Kaya ngarérét ka jero warung. Ngan lalaki nu duaan téh geus euweuh, kari tukang warung jeung lalaki anyar datang nu katempona keur uplek ngawangkong.
Olot Kaya nu ayeuna mah panghareupna rada ngalumpatkeun kudana. Nu séjén ogé nurutan. Kawantu poé geus nyedek ka burit, bisi tacan manggih pamondokan nu merenah hég geus peuting.
Mun téa mah tepi ka kapeutingan, saenyana keur Olot Kaya, Béna, jeung Rait mah teu hésé néangan keur saré téh, nyangkaré dina dahan tangkal kai ogé henteu nananon.
Tapi ari keur Putri Anjungsari jeung Ranah? Tangtu waé kudu bebenah heula, kudu nyieun tempat saré darurat.
Keur jongjon ngalumpatkeun kudana, anggangna kira-kira kurang leuwih dua puluh deupa, katempo rungkun awi nu ngaroyom di gawir sisi jalan beulah kénca ujug-ujug rungkad sarta ngahalangan pisan jajalanan.
Atuh nu limaanana ngendoran kudana séwang-séwangan. Sanggeus deukeut eureun lantaran kudana moal mungkin bisa ngaluncatan rungkun awi nu malang pisan.
“Lot, kudu ditutuhan heula régang awina,” ceuk Rait bari rék turun.
