Network
“Tapi bisa diliwatan?” ceuk Putri Anjungsari.
“Dipaksakeun mah bisa. Ari ka beulah katuhu, hésé naékna, gawirna gurawés pisan.”
“Kumaha, Lot?” ceuk Putri Anjungsari ka Olot Kaya.
“Nam, bisi sareupna mantén,” témbal Olot Kaya.
Béna nu ti tadi gigireun Putri Anjungsari turun. Kudana ditungtun dibawa ka sisi jalan beulah kénca ka lebah Rait tadi néangan pijalaneun. Rait nuturkeun, sarua turun tina kudana jeung nungtun kudana. Olot Kaya, Ranah, Putri Anjungsari, jeung Rait mah angger dina kudana.
Béna nyokot pangpung nu tacan patih uduh, panjangna sadeupaan. Pangpungna téh dipaké nyuay-nyuaykeun rungkun saliara, sarta terus ditincak. Rait nu leumpang tukangeunana ogé milu nincak rungkun saliara nu disuaykeun ku Béna.
Olot Kaya nu pangtukangna nyelang heula turun tina kudana, sarta ngabebener rungkun di sisi jalan sina balik deui ka asalna.
Bubuhan tadina asak latihan kaprajuritan di leuweung, Béna jeung Rait teu hésé pikeun narabas rungkun saliara jeung keur néangan pijalaneun. Kuda nu ditumpakan ku Putri Anjungsari, Ranah, jeung Olot Kaya ogé teu héséeun ngaliwat, sukuna henteu tepi ka kakait ku rungkun.
Mun teu bari mawa kudana mah bisa leuwih téréh, bisa lumpat jeung luluncatan. Kukurusukan dina sela-sela rungkun jeung tatangkalanana téh henteu lila.
Méméh asup deui ka jalan jajahan, manggih jalan satapak kawétankeun nu kawasna arang diliwatan. Sigan tadina jajalaneun ka huma. Humana teu digarap deui, pindah ka tempat séjén, jalanna tara dipaké.
