Putri Anjungsari (17)

“KUDU nyamuni, Lot?” ceuk Béna rada ngaharéwos.

Karék ogé Olot Kaya engab rék némbalan, lalaki bieu leumpangna ujug-ujug jajarigjegan bari nyekel pundukna, tuluy ngabangkieung ka sisi jalan. Bru labuh teu jauh ti kamalir. Olot Kaya, jeung nu opatan, karagéteun. 

“Tulungan?” ceuk Rait.

“Ké lanan,” témbal Olot Kaya, bari panonna mencrong ka lebah lalaki nu ngajoprak di sisi kamalir.

Katempo, rungkun saliara deukeut éta lalaki oyag-oyagan jeung manuk ujug-ujug haliber. Bareng jeung kitu ti tukangeun tempat dariukna kadéngé sora nu ngagorobas jeung kuda hihieman rada motah.

Méh bareng nu limaan ngalieuk ka lebah sora nu ngagorobas bari taki-taki. Ditungguan sajongjongan taya nu nyurigakeun. Kuda ogé aranteng deui. Ditempo ku Rait, kuda téh nyaratuan deui jukut.

Geus karuhan taya nanaon, nu limaan ngalieuk deui ka lebah lalaki tadi nu ujug-ujug ngudupung di sisi kamalir.  Tapi lalaki nu ngajoprak téh geus euweuh. Nu limaan silih pencrong.

“Kawasna kudu gancang miang deui,” ceuk Putri Anjungsari bari menerkeun gelungna. Patrémna dibebenah sangkan leuwih babari jeung gancang dilaan.

“Bener, geus cukup reureuh ongkoh,” témbal Olot Kaya.