Network
Rait jeung Ranah bébérés urut dahar. Buah samolo nu masih kénéh nyésa diwadahan kana éndong urutna. Cucuk lauk, hulu lauk, cangkang beubeutian, daun cau urut mungkus kadaharan, dikumpulkeun, dihijikeun sarta dibuleun ku daun cau urut diuk.
Ku Rait runtah téh dibawa ka tukangeun rungkun, ditunda di handapeun tangkal badag. Tempat urut reureuh téh jadi beresih deui, sireum hideung, tataman, ngakutan sésa-sésa kadaharan nu teu kapiceun.
Limaanana patutur muru tempat nunda kudana. Cluk-clak kana kudana séwang-séwangan. Neruskeun deui lalampahan. Kuda angger henteu dilumpatkeun. Paromanana nu limaan angger teu katempo siga tas manggih kahéran.
Ngaliwat ka lebah urut lalaki ngudupung, ukur direrét, henteu hayangeun terus maluruh, najan ari haténa mah panasaraneun. Saha éta lalaki, ku naon ujug-ujug ngabangkieung, ngaleungit ka mana. Naon deuih nu ngalantarankeun rungkun tukangeun tempat diukna ngagorobas tepi ka kuda siga manggih kasieun.
“Lot, kira-kira saha éta lalaki téh?” ceuk Béna bari jongjon ngadalian kudana.
“Kateuing atuh,” témbal Olot Kaya.
“Ari ujug-ujug ngabangkieung tepi ka nambruna ku naeun deuih?” ceuk Rait milu nanya.
“Sarua, éta ogé kami teu nyaho,” ceuk Olot Kaya bari ngalieuk ka Putri Anjungsari.
“Moal boa manéhna urang Carbon atawa Banten,” ceuk Putri Anjungsari. “Eta pédah bajuna béda jeung urang dieu.”
“Alah, teu kapikiran tepi ka dinya,” ceuk Olot Kaya.
