Network
Loba imah nu ruksak, malah teu saeutik nu dihuru ku pasukan Banten, murang-maring alatan prajurit Pajajaran sok ngadadak lus-les laleungitan sarta mun diudag réa pasukan Banten nu tilar atawa tatu. Padumukna loba nu langsung ngungsi, nu dibawana ukur baju dibuntel ku kaén.
Prajurit Pajajaran mah, kaasup Olot Kaya, meunang sababaraha poé tetep caricing di lembur, bareng jeung rayat nu masih kénéh aya, ngumpulkeun layon-layon prajurit Pajajaran jeung layon rayat, diteundeun ngajajar di luhureun suluh nu ngahaja ditumpukeun.
Layon-layonna téh terus diduruk. Seuneu ngabebela beurang peuting, lantaran kapanggihna layonna nungtut, médan perangna salega lembur malah tepi ka sisi leuweung. Lebuna, pikeun sarat wungkul, diwadahan, diawurkeun ka walungan.
Pasukan Banten henteu opénan, lantaran lamun layon diantep, bakal ngabalukarkeun sasalad kasakit. Ongkoh deuih, pasukan Banten ogé sarua naréangan prajuritna nu tilar.
Olot Kaya jeung baturna mindeng ngabéjaan urang Banten tempat layon prajurit Banten ngagolér, nyahoeun téh pédah loba prajurit nu tilar alatan taktik arinyana.
Urang Banten dina ngurus layon prajurit béda jeung urang Pajajaran. Henteu diduruk, tapi dikubur dina lombang nu lega, jerona aya kana saméter.
Layon prajurit Banten téh dikuburna jeung pakéan-pakéanana, ngajajar, disanggigirkeun malik ngalér. Geus kitu diurug ku taneuh.
Sanggeus dirasa kabéh layon prajurit Pajajaran diurus samistina, Olot Kaya jeung prajurit Pajajaran séjénna milu jeung abringan rayat nu ngungsi.
Lembur nu tadina gegek téh jadi coréngcang, ngan ukur sababaraha suhunan nu padumukna henteu ninggalkeun lemburna. Lembur téh jadi dieusian ku pasukan Banten.
Urang lembur nu tadina maksakeun manéh moal incah balilihan ti tempat banjar karang pamidanganana barang nengetan aadatan pasukan Banten nu béda, jadi leuwih milih ninggalkeun lemburna.
