Network
TADINA mah mah urang Banten téh nguntup Pakuan Pajajaran gampang direbutna sanggeus wewengkon di luareun bénténg bisa ditalukkeun tapi buktina mah hésé béléké, mangtaun-taun henteu bisaeun waé mubus bénténg Pakuan, malah rébuan prajuritna palastra.
Urang Cirebon, urang Demak nu mantuan ogé ampir taakkeun. Tacan manggihan jalan séjénna pikeun asup ka Pakuan Pajajaran. Banten yakineun urang Pajajaran boga jalan rusiah.
Urang Banten, kitu deui urang Cirebon jeung urang Demak, teu nyarahoeun ti saprak wewengkon di luar Pakuan Pajajaran bisa direbut, raja Pajajaran saenyana mah geus henteu dumuk di Pakuan Pajajaran, tapi ngungsi ka Pulosari.
Kulawarga raja Pajajaran aya nu dibawa. Malah makuta Binokasih Sanghyang Paké ogé dibawa ka Pulosari, ngan batu Palangka Sriman Sriwacana paranti ngistrénan sakur raja Pajajaran nu henteu dibawa teh.
Seuweu raja nu ngagantina ogé diistrénana téh di pangungsian. Henteu dina luhur batu Sriman Sriwacana. Mahkuta Binokasih ogé henteu dipaké. Naraheun. Ngarasa dirina lain raja saperti Prabu Niskala Wastukancana jeung Sri Baduga Maharaja.
Dirina apaleun ti saprak Sri Baduga Maharaja, raja-raja Pajajaran henteu wanieun make éta mahkuta nu meunang ngaréka Prabu Bunisora keur pakéeun Niskala Wastukanaca waktu diistrénan jadi raja.
Najan cicing di pangungsian, tapi Prabu Nusia Mulya mindeng ngalongok ka Pakuan Pajajaran. Asupna téh maké jalan nu ukur dipikanyaho ku dirina, jeung kapercayaanana nu geus kauji kasatianana.
Malah raja ogé mindeng mingpin senopati jeung prajuritna dina nadah pasukan Banten, Cirebon jeung Demak, nu beuki ngangseg waé narajangna. Pasukan Banten nu daratang beuki loba waé jeung pakakas perangna beuki tohaga.
Raja kacida pisan ngangresna nempo senopati katut prajurit-prajuritna beuki lila beuki nyaeutikan alatan réa nu tilar jeung beuki karolot. Bantuan ti luar Pakuan Pajajaran saeutik pisan mun dibandingkeun jeung beuki réana pasukan Banten.
