Hampura

Ku: Lely Mulyawati

GEUS biasa megat élf jurusan Kawali - Bandung hareupeun imah, jadi teu kudu ka terminal. Lalakon ti lembur ka kos-kosan salila nyuprih élmu méakkeun waktu opat jam. Lamun supirna siga nu édan, tilu jam nepi, ngan haté asa luluncatan teu puguh rasa. Antara hayang ongkék jeung hayang ngadegungkeun sirah supir. Siga nu meunang badami, supir élf mah arang nu nyalsé nincak pedal. Pikeun nu rusuh asa katumbu kabutuh, palebah nu jantungan mah kudu kerep maca istigfar. Jam dua Mimih nyodorkeun goréng lauk nilem nu muyutuk ku endog.

“Mekel nu kieu moal?”

“Mekel atuh, seueur teu?”

“Cukup keur Adé dahar saminggu, kari dibaturan ku sambel atawa kécap.”

Mimih beberengkes, adan ashar ngalanglaung, gancang solat da geus boga abdas. Pukul tilu leuwih duapuluh menit, geus saged, pamitan jeung ménta dunga jeung duit. UTS sakeudeung deui, teu bisa nyalsé datang ka kampus. Teu lila, elf Manunggal eureun. Coréngcang kénéh, diuk muru jok  ka dua ti hareup, deukeut jandéla, tumaninah.

Di Indihiang aya nu naék, lalaki geus aya umuran, pangawakanana jangkung gedé, gagah. Gék gigireun. Imut saulas, ngamanggakeun basa manéhna sasadu nitah ngagésér. Teu miroséa batur sajok, panon kalah ngajak nundutan. Less wé kaanginan tina jandéla nu dibuka saeutik kacana. Teu lila ngoréjat reuwas basa sadar, geuning sirah geus nyampay dina taktak tatangga, paingan sok ngeclak alias aday, komo lamun saré posisi diuk, duh aingah! Gancang ngusap beungeut bari babacaan. Nu disarandéan kalah nyengir. Huntuna ngaborélak rapih. Kaciri lain lalaki tukang udud.

“Ku naon Téh, santuy wé, mangga dilajeng, taktak abdi mah da kokoh sapertos saur semen, kuat kokoh dan terpercaya.”

“Hapunten Kang, teu kahaja.”

“Sanaos dihaja gé, tangtos dihapunten pisan.”