Manusa nu geus bener-bener percaya pangeran teh ngan hiji, esa, maha tunggal, taya nu nyaruan, sarta ngestokeun ajaranana salilana “tapa”.
Tapa di dieu hartina salawasna migawe kahadean kaasup ka mahluk sejen, boh mahluk nu hirup boh mahluk nu teu hirup.
Ku tapa, manusa jadi Mundi Ing Laya Dikusumah: manusa nu sampurna, geus deuheus jeung Nu Maha Kawasa, geus bisa tepi ka Jagat Jabaning Langit.***