Network
GALURA -Anu dianjangan teh keur ngadaweung di tepas imahna, bari nyonyo kacapi kameumeutna nu dingaranan Nyi Mas Pohaci Rinukasih. Imah Mang Ayi Ruhyat di tengah sawah di wewengkon Subang Kidul.
Nyi Mas Pohaci Rinukasih teh kacapi warisan ti bapana. “Umur kacapina tos puluhan taun,” ceuk Mang Ayi bari mamérkeun kacapi siter, anu biasa di paké mantun ku dirina.
Mang Ayi, juru pantun nu kaasup moyan, nétélakeun asal-usul kacapi pantun. Ceuk béja nu katarima ku dirina, kacapi pantun téh téh warugana Nyi Mas Pohaci Rinukasih.
Baca Juga: Nénéng Dinar: Kudu Aya ‘Political Will’ ti Pamaréntah pikeun Mekarkeun Seni Tradisi di Jawa Barat
Unggal bagian kacapi téh cenah mah gambaran tina jirimna Pohaci atawa mun di Jawa mah Dewi Sri, lambang kasuburan bumi.
“Parungpung diangken tangtung, galang diangken létah, caruk nu diangken gelung, susuna diangken inang, pureut diangken panangan, kawat diangken urat,” ceuk Mang Ayi.
Pantun dijadikeun média dina upacara nginebkeun, ampih paré, jeung hajat lembur.
Kecap pantun, ceuk Mang Ayi wancahan tina patutunggalan. "Anu dimaksud patutunggalan lain hartina ngadu kasakten, tapi nu dipaénkeun ku saurang, atawa pamaénna tunggal,” ceuk Mang Ayi.
Arthur S. Nalan, dina bukuna Anatomi Téater Daérah, nyebutkeun kecap pantun téh asalna tina kecap “paharé” atawa paré. Ieu dumasar kana raketna pantun jeung ritual kasuburan.
