Network
Carpon Aan Merdéka Permana
BASA Suyéti nu jadi anakna mudik ti kota, Ma Iyah téh nampa béja anu matak hariwang keur dirina. Saenyana ukur impian. Tapi teuing cenah mani terus jadi pikiran.
“Ema, abdi téh kamari ieu ngimpi, tapi matak pikasieuneun,” ceuk Suyéti.
“Lah, piraning ngimpi. Ngimpi mah pan ukur kembangna tidur ceuk batur gé,” témbal Ma Iyah, mimitina mah.
“Puguh gé mani asa enya, Ema …,” ceuk Suyéti keukeuh daria jeung jiga hayang dipercaya.
“Cing sok béjakeun!” ahirna Ma Iyah nitah anakna cacarita.
Atuh sabot budakna anu duaan keur jongjon arulin cocooan, Suyéti medar impianana.
Cenah dina éta impian téh, salakina, Jang Nana, keur nguntun buuk Si Nénéng anu ngarumbay panjang. Ari lanceukna, Si Arip keur jongjon ngetik dina komputer, mamaké pakéan SMP.
“Enya, Ema, kagambarkeunana mah, barudak téh geus galedé. Imah ogé gedong sigrong, lain imah kontrakan rupeuk nu di Jakarta ayeuna,” ceuk Suyéti.
Ma Iyah neuteup ka incuna anu duaan. Incu nu kahiji Si Arip keur nyoo momobilan, umurna kakara opat taun. Incu nu kadua Si Nénéng, kakara bisa ngorondang, keur ngudag-ngudag bal leutik.
