Impian

“Ceuk rarasaan mah, abdi téh aya di dinya. Tapi, naha nya boh barudak, boh Kang Nana, jiga anu hare-haré ka abdi,” ceuk Suyéti.

Ku sabab diharé-harékeun, tungtungna Suyéti ngaléos ka kamar. Kamar  nu méwah sagala aya. Aya lomari pakéan, aya kaca hias keur ngeunteung bari dina méja ngabarak alat kecantikan. Kamarna ogé dipasangan AC, teu jiga di kamar kontrakan anu dipasang kipas angin leutik.

“Jadi dina éta impian téh caritana mah Kang Nana  suksés usahana, lain sakadar kuli bangunan, tapi geus jadi pemborong,” ceuk Suyéti.

“Terus kumaha?” Ma Iyah jadi panasaran.

“Tah, aya anu matak abdi reuwas téh, naha basa abdi asup ka kamar, di sisi kasur springbéd anu sepréna bodas kembang-kembang téh, bet aya awéwé keur diuk.”

“Awéwé? Saha?”

“Puguh abdi téh reuwas kacida. Éta awéwé téh diuk dina sisi ranjang, pakéanana jiga pakéan tidur warna bodas, tapi ka handapna pinuh ku taneuh beureum. Basa pateuteup beungeut jeung abdi, naha geuning beungeut abdi éta mah, jiga kekembaran. Ngan bédana, manéhna mah beungeutna pias, jeung semu alum ….”

“Ah, manéh mah sok ka mana baé nyarita téh …,” ceuk Ma Iyah tapi bulu pundukna muriding.

*

CENAH Jang Nana mah, nyaéta nu jadi minantuna Ma Iyah, kakara bisa mudik téh tilu poé saméméh lebaran. Lain proyék ngabangun imah di Jakarta geus bérés, ngan baé pemborong anu jadi dununganana, méré peré saminggu. Jadi bakal kumpul ngariung téh jero saminggu, tilu poé  saméméh lebaran jeung jeung dua poé sabada lebaran. Jumlah peré saminggu téh, pan kaasup sapoé balik ka Bandung jeung sapoé balik deui ka Jakarta.