Impian

“Emh, kacipta incu aing anu dua, bakal boga indung téré,” ceuk pikir Ma Iyah.

“Manéh ari di Jakarta engké, sing loba ngadoa, sing séhat, sing panjang umur, sing loba rejeki,” ceuk Ma Iyah.

“Tapi pan dina impian téh Kang Nana hirupna senang da bisa ngabangun imah gedong agréng anu pepek pangeusina, Ema …,” ceuk Suyéti. Ku Ma Iyah teu ditémbalan.

*

SABULAN ti lebaran, Ma Iyah cicing nunggelis di imah téh kalahka beuki nguyung beuki teu bérag. Lain nguyung pédah teu dahar da duit pangsiun salaki masih katampa. Tapi nguyung sotéh ku haben mikiranan impinan nu jadi anak. Enya, kumaha cenah lamun impian téh gubrag jeung kanyataanana?

Hayang pisan Ma Iyah patepung deui jeung nu jadi anak. Malah mah hayang ulah pisah. Hayang ngariung sapiriumpi. Tapi pan mustahil laksana. Anakna kakara sabulan balik deui ka Jakarta. Maenya ayeuna geus rék kudu mulang deui ka Bandung? Ma Iyah mah gapték mun ceuk basa kiwari mah. Teu bisa nyekel HP. Sanajan kungsi dipangmeulikeun, tapi ari teu bisa jeung teu resep mah, nya kudu kumaha.

Tilu bulan ti harita, Suyéti geus mudik deui ka Bandung. Sasat ku Ma Iyah digaléntoran diceungceurikan. Mungguh anéh keur diri Suyéti.

“Aya naon Ema mani bangun sedih?” ceuk Suyéti.

Teu ditémbalan ku Ma Iyah mah, iwal ti nyusutan cipanonna.

Ukur tilu poé kumpulna di Bandung téh, sabab Suyéti teu téga ninggalkeun salakina lila teuing.