Impian

“Mun teu aya anu mangmasakkeun, sok olok modal Ema. Meuli sangu bungkus di ditu mah, mahal. Sakali dahar salawé rébu. Sapoé kudu limapuluh rébu, acan rokona. Ari aya abdi mah sagalana bisa diatur,” ceuk Suyéti.

Basa Suyéti ngabring ninggalkeun golodog jeung anakna anu dua, Ma Iyah mah ukur bisa neuteup lila tepi ka ngilesna maranéhna dina péngkolan gang.

Samulangna Suyéti ka Jakarta, isuk-pagétona Ma Iyah mah tatanya jeung tetelepék, ti mimiti ka ustad di masjid tepikeun ka jalma anu kasebut bisa. Ngan kitu jawaban maranéhna mah henteu némbongkeun karingrang.

“Ngaranna ogé ngimpi atuh, Ema. Nu penting mah sing loba ngadunga wé. Anggursih méménta ka Gusti nu Maha Agung sangkan anak urang dipanjangkeun umurna,” ceuk nu mapagahan téh.

Ngan baé basa waktu maju ka sabulan, Aya tatangga Ma Iyah anu nyusulan ka Jakarta.

“Aya naon mani rareuwas kieu?” ceuk Suyéti.

“Tuang ibu teu damang wales. Mending énggal mulih ka Bandung. Malah upami teu kaabotan mah, hayu ayeuna kénéh disarengan jeung Mamang,” ceuk Mang Udi, tatanggana Ma Iyah.

Bari geumpeur, Suyéti mulang ka Bandung, bareng jeung Mang Udi.

Basa anjog ka imah di Bandung, enya wé Ma Iyah keur ngajoprak teu walakaya. Leungeunna nu katuhu teu bisa gerak, ngomong gé réro teu écés naon anu keur diomongkeun.

Suyéti nungkulan Ma Iyah, tepi  ka maotna di tempat saré. *** (Dimuat dina Galura cetak edisi V Maret 2024).