Network
“Ih, ari taeun téh. Jaman ayeuna téh ceuk urang, da ari ceuk Ki Kabayan mah jaman baheula béh ditueun baheula. Enya... jaman tikotok dilebuan téa, da urang mah teu kungsi apal taun, lin? Jeungna deuih, keur naon pusing-pusing mikiran itungan taun barina gé!”
“Geus, sual éta mah teu penting! Rék tikotok dilebuan, rék tai munding didaun-waruan, teu kudu digunemcaturkeun. Teu penting!” Sangkuriang ngagebés ka nu duaan, bari tuluyna pok ka Profésor Kabayan. “Kaula mah keukeuh can ngarti kénéh baé. Naha andika nu hirup di jaman jaganing géto, bet bisa nganjang ka jaman kaula anu ceuk andika mah lumangsung rébuan taun saméméh jaman andika. Teu ngarti, puguh. Teu katepi ku pikir, teu kahontal ku akal!”
“Apan tadi gé ku kami geus disebutkeun, kami téh geus hasil nyiptakeun mesin waktu anu bisa mawa sing saha baé ka jaman ka tukang atawa ka jaman jaganing géto. Ku éta mesin, kami gé bisa ngalanglang tempat-tempat nu mibanda ajén sajarah.”
“Atuh mun kitu mah, andika téh leuwih ngora ti kaula. Tapi ku naon andika katempona bet jiga leuwih kolot?”
“Hésé mun diterangkeun sacara logika mah...”
“Logika?” Sangkuriang tarangna tangka kerung-kerung baé.
“Akal sehat. Kawajaran,” Profésor Kabayan nerangkeun. “Mémang jaman nu kaalaman ku urang téh béda naker. Bédana ge jauh kacida. Rébuan taun téa atuh lain pikiraneun, atawa bisa jadi puluhan rébu atawa ratusan rébu taun. Umur manusa mah, utamana di jaman kami, paling lila gé ngan salapan puluh taunan. Aya sih anu umurna tepi ka saratus taun atawa leuwih sababaraha taunan, tapi teu loba. Kungsi --kira-kira 70 - 75 taun saméméh jaman kami, aya hiji panyajak nu awongan-awongan hayang hirup tepi ka sarébu taun deui...”
“Panyajak?”
“Tukang nyanggi sajak.”
“Sajak?”
