Network
“Boro-boro, Anom!” Témbal Ki Amuksaketi, sanggeus papelong-pelong heula jeung baturna.
“Boro-boro, Anom!” Ki Amuksalaksa kawas sasarina ngéngklokan. “Tong boroning ku kaula duaan, dalah geuning ku Anom gé teu kaharti.”
“Tah, heueuh kitu, teu kaharti. Teu kahartina téh, lantaran ka ieu leuweung jol-jol aya manusa anu boh polahna boh cara papakéanana teu ilahar jeung kaula tiluan. Kari-kari andika geus ngaruksak ieu leuweung anu ti baheula dipupusti sangkan euweuh anu ngagunasika. Boa andika téh jurig nyiliwuri, nya? Atawa meureun andika téh siluman anu rék ganggu kana katingtriman kaula?! Tapi kétah, lamun enya andika siluman, siluman nu ngageugeuh leuweung mana? Da ceuk rarasaan mah, kabéh siluman gé di ieu leuweung mah geus taluk ku kaula.”
“Ke heula, Nun. Ulah waka boga pikiran nu lain-lain. Kami téh bener-bener manusa, lain jurig nyiliwuri lain siluman bungkeuleukan. Apan tadi gé geus disebutkeun, ngaran kami téh Kabayan...”
“Tapi...”
“Ke heula, ulah waka ‘tapi’...,” Profésor Kabayan ngagebés Ki Amuksaketi nu geus calangap-calangap baé rék nuluykeun omonganana. “Jadi, andika téh enya Sangkuriang? Ari ieu nu duaan deui, saha?”
“Enya, kaula Sangkuriang! Ari ieu nu duaan, badéga kaula anu satia. Ieu Ki Amuksaketi, anu ieu mah Ki Amuksalaksa.”
Profésor Kabayan deui-deui unggut-unggutan. Tambah yakin ayeuna mah, manéhna téh enya keur nyanghareupan Sangkuriang. Tambah yakin baé, yén manéhna geus dibawa ku mesin waktuna ka jaman Bandung Purba, jaman anu salila ieu ukur aya dina dongéng-dongéng atawa literatur sajarah purba.
Tina unggut-unggutan, Profésor Kabayan tuluy gogodeg.
“Beu, na nyasar téh bet jauh temenan...,” Profésor Kabayan ngagerendeng.
