Network
“Nyasar?” Sangkuriang kerung, bari rét ka badégana nu duaan. Nu duaan ting polohok.
“Nyasar?” Omong Ki Amuksaketi.
“Nyasar? Nyasar kumaha maksud andika?” Ki Amuksalaksa panasaran nanya.
“Enya, sok dongéngkeun ka kaula tiluan. Nyasar téh nyasar kumaha?” Sangkuriang gé kabawakeun panasaraneun.
Profésor Kabayan ngarénghap jero naker. Panonna rarat-rérét néangan tempat nu bisa dipaké rinéh pikeun ngadadarkeun pangalamanana ka jalma-jalma anyar pinanggih ti béda jaman.
Geus manggihan mah, gék baé diuk dina akar caringin anu umurna duka geus sabaraha ratus atawa rébu taun, da geuning tangkalna mani badag-badag teuing, ditangkeup ku jalma opatan gé kawasna moal katepi.
Sangkuriang jeung badégana anu duaan gé nuturkeun, gék dariuk pahareup-hareup jeung Profésor Kabayan.
“Kieu mun didongéngkeun mah...,” ceuk Profésor Kabayan sanggeus ngabebenah tempat. “Saenyana mah kami téh hirup di abad ka-20. Kami geus hasil nyiptakeun mesin waktu nu bisa mawa saha baé ka jaman ka tukang atawa ka jaman jaganing géto. Teu di nangka teu di ganas, ku éta alat kami kalah dibawa nyasar ka dieu... ka jaman Bandung Purba, ka alam milik arandika tiluan...”
“Ké, lanan... Naon teu di nangka teu di ganas téh?” ceuk Ki Amuksaketi nyela omongan.
“Enya, bet kalah mamawa bubuahan andika mah!” Ki Amuksalaksa ngéngklokan.
