Kabayan Ngalanglang Jaman (1): Kabayan Jadi Profesor

Ngan hanjakal, alat pengendali taun jeung tempat téh tepi ka semet kiwari can anggeus kénéh baé.

Da mun seug geus anggeus mah, Profésor Kabayan hayang geura-geura nyobaan. Hayang geura-geura ngalanglang jaman.

Ayeuna manéhna can waka bisa maké éta mesin waktu, da bisi nyasar ka mana karep, bisi kasarung ka jaman Lutung Kasarung, hayoh teu bisa balik deui ka jaman manéhna.

Éta gé bisa dipaké, ngan ku lantaran can aya alat pengendali taun jeung tempat-na téa, éta mesin jadi kumaha karep mesinna, rék ka jaman naon baé gé teu bisa diatur ku manusa. Nyaho-nyaho geus ngajeblag wé béréndélan angka taun dina layar monitor.

Mun seug kitu téh, atuh Profésor Kabayan bisa nyasar ka jaman purba, jaman anu henteu dipikahayang ku manéhna, da sieun jadi parab manusa kanibal atawa parab sabangsaning sato purba anu sok ngahakan daging.  

Enya, kari nganggeuskeun alat pengendali taun jeung tempat-na wungkul!

Tapi, da lain waktu nu keudeung-keudeung atuh nganggeuskeun éta mah, najan enya gé tinggal hiji deui anggeuskeuneun téh.

Ku kitu gé kétah, Profésor Kabayan ngarasa ­sugema.

Sahenteuna éta ­kasugema téh ngahudang manéhna leuwih suhud deui dina ngotéktak mesin ­garapanana.   

Tah, mun keur jongjon ­ngomé-ngomé mesin, sakapeung Profésor Kabayan sok tara nyaho di waktu.