Network
PUTRI Anjungsari henteu kungsi ngajak reureuh lila heula ka Olot Kaya, Bena, Rait jeung ka Ranah. Kagok basanaa, geus tereh tepi. Eureunna teh sakeudeung mun katempo kudana geus lapareun. Sina nyatuan jukut di sisi jalan jajahan, jeung sina nginum jajamu meunang meuli waktu nyimpang ka warung.
Bena ngahaja meuli jamu keur kuda nu lobana sakira mahi tepi ka Kawali. Cai keur ninyuhna henteu hese, sapanjang jalan maggih susukan nu caina cinembrang herang lantaran ngaliwatan pasir nu hejo ku tatangkalan. Meureun ku sabab dibere jajamu, tambah deui dibere gula beureum kudana katempo jaragjag.
Pikeun nginum oge henteu hese, sababaraha kali manggih cinyusu. Olot Kaya, Bena, Rait jeung Ranah, sok minuhan kele leutikna ku cinyusu, bisi hanaang heg teu manggih cinyusu. Tinggal notor tina kele, najan ari keur di imah mah teu meunang nginum langsung tina kele teh kudu dicicikeun heula kana batok.
Kuda henteu terus ditegarkeun kawantu jalanna nanjak mudun, mun manggih jalan lempeng karek kuda teh disina lumpat. Teu kungsi turun tina kuda pedah jalanna rumpil, lantaran jalan nu disorangna jalan jajahan, jalan patalimarga, teu kawas basa kaluar ti Pakuan Pajajaran, kudu make jalan rusiah nu tarahal.
Janari gede anjog ka hiji kampung leutik, pernahna di lengkob nu di ruing ku pasir leutik, paimahanana narenggang. Ti hiji imah badag, sisi balong katempo haseup ngelun. Putri Anjungsari rada kerung nempo haseup ngelun ti dapur wayah kitu teh, lantaran can usum harudang jeung tacan usum mirun seuneuh.
Teu lila Putri Anjungsari seurik leutik.
“Lot, nyimpang heula ka imah itu,” pokna bari nuduhkeun imah nu tina suhunana ngelun haseup.
“Imah saha eta, Putri?” tembal Olot Kaya bari meuncrong ka imah nu dituduhkeun ku Putri Anjungsari.
“Kami oge teu apal,” ceuk Putri Anjungsari.
