Network
“KAWASNA nyimpang ka jalan satapak, ka imah barayana nu tiluan,” ceuk Ranah.
“Bisa jadi. Nyimpangna beh dieu, tepi ka teu pasarandog jeung Bena,” tembal Olot Kaya. “Ben, rek reureuh di dieu?” pokna deui ditujukeun ka Bena.
Bena ngalieuk ka Putri Anjungsari, menta kamandang.
“Engke wae ari manggih warung,” tembal Putri Anjungsari.
“Hayu atuh lumampah deui, meungpeung can beurang pisan,” ceuk Olot Kaya. “Bena ti heula.”
Bena nurut. Bena majukeun kudana ka hareup, terus sina leumpang lalaunan. Dituturkeun ku Ranah, ditema ku Putri Anjungsari, Olot Kaya, jeung Rait. Sanggeus tarapti, kudana ditegarkeun. Sakapeung mun jalanna kabeneran rubak, Bena sajajar jeung Ranah, Putri Anjungsari di tengah, diturukeun ku Olot Kaya jeung Rait.
Tengah poe anjog ka pilemburan. Mimitina mah imahna ancal-ancalan, tapi saterusna, kawilang gegek. Imahna aya nu dijieun tina awi, aya oge nu dijieun tina kai, teu saeutik nu dijieun tina awi jeung kai. Hateupna kabeh oge tina injuk. Kabeh nyanghareup ka wetan ngarah cahaya panonpoe isuk-isuk asup ka pakarangan jeung ka jero imah.
Basa ngaliwat ka tengah lembur mah, Putri Anjungsari teu wanieun negarkeun kudana, bisi ngadupak urang lembur nu kabeneran leumpang atawa meuntas. Padumukna nungtutan daratang ti huma garapanana sewang-sewangan bari mawa hasil tatanenna nu diwadahan kana karanjang awi. Anu mawana awewe mah karanjangna disuhun.
Sabot tumpak kuda teh, Bena, Rait rarat-reret neangan warung keur reureuh. Manggih di tengah lembur, kawilang badag jeung pakaranganana lega. Malah aya tempat nunda kuda, rada jauh ti warung jeung nenggang ti paimahan. Di dinya disadiakeun ku parab kuda, jukut harejo, kumplit jeung tempat paranti nginumna.
