Network
“Kami percaya,” ceuk Putri Anjungsari bari ngareret ka Bena, mere tanda sangkan Bena entong tatanya deui. “Kami seja miang deui. Hampura kami reureuh di dieu teu amit heula.”
Rait cengkat, terus muru ka tempat kudana dicangcang. Tali elesna dipasangkeun deui. Dituntun ka deukeut saung ranggon. Putri Anjungsari mancal ti heula kana kudana. Sanggeus putri Anjungsari merenah, Bena jeung Rait mancal kana kudana sewang-sewangan. Sabada amitan, tali elesna dikenyed.
Sanggeus ka jalan jajahan kudana rada dilumpatkeun. Henteu ari ditegarkeun mah. Putri Anjungsari ngestokeun papagah lalaki tadi. Di jalan taya halang-harungan nanaon. Mindeng papaliwat jeung mihaleuaan urang lembur nu balik ti huma. Unggal papaliwat atawa miheulaan tiluana seuri bari arunggeuk.
Panonpoe rek tunggang gunung, Putri Anjungsari, Bena jeung Rait, tepi ka hiji lembur. Sisi jalan, samemeh lembur, aya warung nu kaitung badag, beulah katuhu nu tukangna rajeg tatangkalan, di antarana tangkal kawung nu carulukna ngarumbay. Katangen, gigireun warung, rada anggang, sababaraha hiji kuda dicangcang.
Kudana katembong keur nyaratu. Tempat nyatuna kai badag nu dibeulah, dijieun kawas lisung. Tempat nginum kudana oge aya. Kawasna parab kuda disadiakeun ku tukang warung. Malah katempo aya nu ngajaga, lalaki saluhureun Bena. Diuk, handapeun tangkal lame, bari ngawaskeun kuda, jeung ngawaskeun ka jalan.
“Ngaso heula,” ceuk Putri Anjungsari.
“Moal kukumaha, Putri?” ceuk Bena.
“Kawasna moal, sakumaha ceuk lalaki tadi,” tembal Putri Anjungsari.
Geus deukeut ka warung, tiluanana ngendoran kudana. Anjog ka pakarangan warung, dibageakeun ku lalaki tukang jaga kuda. Eta lalaki nangtung, bari rengkuh. Paromanana bear marahmay. Ngan siga nu teu wanieun neuteup Putri Anjungsari, anu direretanana ukur Bena jeung Rait.
“Rampes, bagea,” ceuk tukang jaga kuda.
