Network
Bena jeung Rait papelong-pelong. Ras inget kana beja aya parahu ti kelebuh sarta nu tumpakna saurang ti teuleum. Tepi ka Bena aya nu neang peuting-peuting, nu ti teuleum teh keur ditareangan keneh.
“Jadi nu ti teuleum teh semah andika?” ceuk Bena.
“Dunungan daria oge,” ceuk nu boga imah lalaunan.
“Dunungan kami? Jadi?”
“Apan ceuk kami dikelebuhkeun, lain ti kelebuh.”
Paroman Bena jeung Rait ngadadak nembongkeun kagumbiraan anu pohara. Anu tadina sarepa, jadi garetihan deui. Saenyana Bena oge basa ngadenge beja ti Rait, Putri Anjungsari ti teuleum sarta tacan kapanggih, teu pati percayaaeun. Piraku nu dipeuseuh jeung diasah dina kanuragaan jeung kasakten tepi ka bisa cilaka titeuleum di walungan.
“Ka, kami oge teu percaya. Ngan kami ngarasa kudu ditepikeun ka Aka,” ceuk Rait.
Bena ukur seuri. Duanana ngoer-ngoer lebu, nyait bubuy beubeutian. Ditunda di luhureun tarang hawu. Sangges rada tiis dipesek, sarta didahar, disurungkeun ku ciherang nu keur haneut meujeuhna. Ari ka Olot Kaya jeung Ranah mah, Bena jeung Rait teh teu meulangeun. Duana percaya, Olot Kaya, apaleun kana kajadian nu sabenerna.
Isukna, wanci sareureuh budak, Bena jeung Rait, kitu deui Putri Anjungsari neruskeun deui lalampahan, make kuda, lantaran, boh kuda Bena, kuda Rait boh kuda Putri Anjungsari, geus nyampak tukangeun imah. Ku nu boga imah lain ukur dibekelan kadaharan, tapi oge papakean nu weuteuh keneh. Ari pakean tiluanana nu geus kalotor, henteu dibawa.
Kudana henteu ditegarkeun. Sakapeung lain make jajahan, tapi make jalan satapak, mapay huma. Sanggeus rada jauh ti Citarum, Bena ti heula. Rait angger jeung Putri Anjungsari. Pangna Bena ti heula, bisi jalan nu rek diliwatan aya pibahlaeun, babakuna bisa panggih jeung prajurit Cirebon nu keur nyorang lalampahan ngajugjug ka kulon, ka Pakuan Pajajaran.
