Network
Gingin maling-maling neuteup nu opatan. Asa kungsi panggih. Ras inget kana kajadian waktu tas meuntas rek ngajugjug kulon. Pangih jeung prajurit Carbon, opatan, leumpangna rurusuhan. Laju meuntas make rakit nu anyar. Rakitna palid, sarta deukeut ka leuwi siga nu neunggar batu. Nu tumpakna tikerelep, ari tukang rakitna mah saralamet.
Ieu kitu nu ti teuleum mangkukna teh, ceuk dina hate Gingin. Geuning salamet, padahal harita nu ti kerelep teh teu katempo ngambul, teu kawas tukang rakit nu terus ngarojay ka sisi. Ditarulungan kitu ku urang lembur? Atawa kumaha?
Ti tonggoh kadenge sora kuda tingberetek. Dilieuk. Tilu kuda ngadeukeutan, nu tumpakna sarua make baju prajurit saperti nu dipake ku nu opatan nu keur siduru. Gingin angger cicing, ngahaneutan dampal leungeunna. Kitu deui nu opatan, siga nu teu kapangaruhan ku nu daratang.
Anu tarumpak kuda areureun tukangeun Gingin. Malencrong ka nu opatan nu kacaangan ku seuneu durukan. Salahsaurang nu tumpak kudu turun.
“Sampaen ka mana wae? “ pokna make basa Sunda.
Nu opatan ngareret ka nu nanya. Jung narangtung, laju nyampeurkeun. Nyarita. Anu kahartieun ku Gingin mah opatanana ngabejaan nu tumpak kuda, anu diteangan teh henteu kapanggih. Diteangan ka mana-mana oge, ngan henteu ari disusul ka Sumedanglarang mah lantaran bakal meakkeun waktu lila jeung baladna saeutik.
Nu nanya, sigana mah pamanggulna, unggut-unggutan sarta nyebutkeun teu kudu diteangan. Mending neruskeun lalampahan ka kulon. Memeh mariang, nu turun tina kuda noel Gingin.
“Andika saha? Ti mana? Rek ka mana?” pokna, lentongna lentong urang Sunda kaler.
“Kula ti tas ti patilasan sisi Citarum. Rek balik ka Kawali,” tembal Gingin bari angger diuk, siduru.
“Ti Kawali? Sorangan?” tanyana deui.
