Network
DINA perang campuh ku cara lemes, Olot Kaya mimindengna mah unggul, lantaran élmuna digunakeun di tempatna, béda jeung urang Banten lantaran élmuna digunakeun di tempat séjén.
Pakakas perang urang Banten nu dianggap mibanda maunat digunakeun di Pakuan Pajajaran mah teu mangga pulia, paling henteu kaampuhanana ngurangan.
Sarua ieu ogé pédah digunakeun di séjén tempat, lain digunakeun di Banten. Élmu kasaktian jeung pakakas pusaka nu dianggap mibanda kasaktian ampuhna di tempat nyieunna.
Anu matak prajurit Pajajaran mah, kaasup Olot Kaya tara ngandelkeun pakarang nu dianggap pusaka. Henteu gumantung kana pakarang. Pakarang mah ukur alat, lain nu utama, lain nu ngalantarankeun unggul jeung kasoranna di médan perang.
Prajurit Pajajaran narékahan sangkan sakur barang nu deukeut jeung dirina bisa dipaké pakarang, jadi teu kudu riba mamawa pakarang.
Pangpung nu garing, pangpung nu regas ogé bisa robah jadi teuas alahbatan waja, bisa miteskeun tumbak, bisa miteskeun pedang, malah congona bisa leuwih seukeut batang congo panah. Eta sababma, Olot Kaya, Béna, Rait, dina ngawal Putri Anjungsari henteu mawa pakarang.
“Hayu, Lot, bisi kapiheulaan srangéngé,” ceuk Ranah, lalaunan.
Olot Kaya asa kagebah, ngusap beungeut. Bari teu nyarita Olot Kaya ngaléngkahkeun deui sukuna, mapay jalan satapak nu ngajauhan Pakuan Pajajaran. Dituturkeun ku opatan, sarua taya nu ngomong sakémék ogé.
Jalan nu disorangna beuki lila lain jalan satapak, tapi norobos mapay-mapay sisi leuweung nu lain jajalaneun, arang kasaba ku jalma. Laleumpangna téh siga sasalingkeran. Henteu maké jalan nu biasa dipaké ku nu séjén.
