Network
Bapana, minangka raja, tangtu waé pangdiarah-arahna ku urang Banten. Mun raja Pajajaran bisa ditilarkeun atawa paling henteu bisa kacangkalak, ngandung harti Pajajaran jeung sakur wilayahna jadi cangkingan Banten. Perang réngsé, lekasan.
Putri Anjungsari ogé apaleun sabanerna mah antara Banten jeung Pajajaran téh masih sakocoran, masih satunggal luluhur. Tapi ku naon Cirebon jeung Banten nyatru pisan ka Pajajaran, padahal Pajajaran mah henteu ngaganggu ka maranéhna?
Soal agama, sakanyahona, raja-raja Pajajaran ngaempékkeun hirup di wilayah Pajajaran asal ulah tepi ka ngabarubahkeun. Raja-raja Pajajaran henteu ngahalangan sumebarna agama.
“Perang Pajajaran jeung Banten, lain perang agama, tapi perang demi tahta jeung harta,” kitu anu ditepikeun ku puragabaya nu jadi guru Putri Anjungsari jeung Déwi Purnamasari.
Kagambarkeun deui mangsa dirina keur leutik, keur meumeujeuhna resep ulin, ngan henteu bisa bébas saperti somahan, salawasna ditalingakeun ku pangasuhna, malah mun ulin ka sisi leuweung, ka huma, sok dibaturan ku saurang prajurit.
Kungsi boga sobat dalit ti somahan, budak lalaki. Panggihna waktu keur di sisi leuweung, teu jauh ti huma. Putri Anjungsari hayangeun pisan buah samolo nu ngagarantung dina tangkalna, tapi kabeneran prajuritna nu ngawalna keur rada jauh ti Putri Anjungsari.
Pangasuhna puguhan pangwakan awéwé jeung geus rada kolot teu bisa mangalakeun. Keur kitu torojol saurang budak lalaki sapantaran jeung Putri Anjungsari.
Teu loba catur, budak lalaki téh térékél naék kana tangkal samolo. Ngala sabaraha hiji samolo nu geus meujeuhna asak. Diasupkeun kana éndongna. Turun sok dibikeun kabéh.
Waktu ditanya ku pangasuhna, éta budak téh nyebutkeun anak urut prajurit Pajajaran nu geus jadi patani, ngahuma dina lahan bogana raja.*** (Hanca)
