“Ta, jeung Atus, Gingin, buru-buru susul anu tarumpak kuda. Aki jeung Suba pandeuri,” pokna.
“Mun geus kasusul, kumaha?” ceuk Gingin.
“Awaskeun wae, tuturkeun, ngan ulah tepi ka maranehna nyahoeun.”
Asmita ngalieuk ka Atus, jeung ka Gingin.
“Hayu,” pokna.
Baca Juga: Pamujaan, Tempat Ngaraketkeun Diri ka Nu Maha Kawasa, Agama Sunda Jaman Pajajaran
Belesat tiluanana lumpat tarik naker, sukuna siga nu teu nincak kana lemah. Ngan sakolepat geus katempo deui. Aki Jaya jeung Suba oge neruskeun leumpangna, rada digancangan, Aki Jaya leumpangna ngincid, lengkahna kerep. Suba ngiclik nuturkeun tukangeunana bari nganggeran anggangna.
“Ki, moal tumpak si belang ambeh tereh?” ceuk Suba.
“Ilaing mah,” tembal Aki Jaya bari seuri.
Baca Juga: Cirebon Misahkeun Maneh ti Pajajaran, Walangsungsang Ngeclakeun Cipanon