Network
*
TACAN jauh nu tarumpak kuda teh. Sakeudeung oge kasusul. Ongkoh kudana teu bisaeun beberetekan lantaran jalanna mudun, jeung pungkal- pengkol tur leueur ku ciibun. Asmita, Atus jeung Gingin lumpatna henteu tarik deui malah mah saterusna leumpang ngeteyep, sasalingkeran bisi nu tarumpak kuda nyarahoeun.
“Tus, piheulaan. Susul nu laleumpang tadi,” ceuk Asmita ka Atus.
“Naha?”
“Talingakeun wae,” tembal Asmita.
Atus ngagajleng ka sisi huma, laju ngabelesat lumpat, mapay sisi huma nu anyar keneh dipanen. Nu tarumpak kuda kasusul. Sanggeus di hareupeun nu tarumpak kuda, Atus angger lumpatna sisi huma, henteu di jalan. Ngajaga bisa anu tarumpak kuda apaleun, najan lebah dinya mah harieum keneh ku tatangkalan.
Sanggeus sawatara jongjonan lumpat, Atus mireungeuh di deukeut saung huma, teu pati jauh ti jalan, aya opat urang nu keur narangtung siga baringungeun, laluak-lieuk, siga aya nu diteangan. Leungeun katuhuna, nyarekel perah pedang nu ngadaplok dina cangkengna. Dideukeutan, tembong saurang deui, ngagoler handapeun saung.
Baca Juga: Walangsung Ngababakan, Jadi Panguasa tapi Angger Babakti ka Pajajaran
Atus nyalingker kana tukangeun gundukan rungkan saliara nu anyar dicacar tacan diduruk. Teu katuturkeun kumaha mimitina saurang tina opatan ujug-ujug gagaleongan bari nyekel tarangna, bru nambru. Anu tiluan rareuwaseun. Pedangna dicabut sarta dicekel ku dua leungeunna, sukuna masang kuda-kuda.
“Ki Silah, bantuan kami,” kana ceuli Atus ujug-ujug aya nu ngaharewos ti tukangeun.
