Network
“Meujeung miang deui,” ceuk Olot Kaya bari rarat-rérét ka sabudeureun saung. Laju nguniang sarta turun ti jero saung. Nu limaan ogé carengkat. Jrat-jrut ka handap sarta nyampeurkeun kudana séwang-séwangan.
“Ké reureuh deui mah di ditu. Sakalian mumuluk,” ceuk Olot Kaya sanggeus anjleucleu dina sadel.
“Di ditu di mana?” ceuk Ranah.
“Engké gé nyaho,” témbal Olot Kaya bari ngenyed eles kudana sina maju.
Limaan patutur-tutur tumpak kuda, nu panghareupna Rait, ditéma ku Olot Kaya, Putri Anjungsari, Ranah jeung Béna. Kudana henteu ditegarkeun lumpatna. Malah siga nu nyalarsé.
Paroman limaanana katembong ayem, siga lain nu ngungsi, siga nu lain keur ngajauhan pibahlaeun, siga nu henteu hariwang kanyahoan ku urang Banten atawa ku urang Cirebon.
Saliwat mah siga somahan biasa nu keur nyanyabaan. Pakéanana ogé lumrah. Putri Anjungsari geus diropéa kulitna sangkan teu nyirikeun putri kadaton. Anu teu bisa disamunikeun téh sorot panonna, komo Putri Anjungsari mah.
Kawantu isuk kénéh di jalan masih tiiseun. Ngan kaciri loba tapak talapok kuda jeung tapak tarumpah, paselang jeung tapak suku, aya nu siga anyar kénéh aya ogé nu geus lila.
Kira wanci ngaluluh taneuh, mimiti papaliwat jeung nu numpak kuda hiji-hijieun. Panggih deuih jeung nu laleumpang, kasusul, sigana nu rék ka huma, lantaran marawa parabot: kujang jeung bedog.
Olot Kaya jeung nu opatan dina tonggong kuda ngarengkuhkeun awakna bari seuri, sarta nyebut amit pédah kapiheulaan. Nu kapiheulaan ingguk ditungtungan ku seuri leutik.
