Network
Carita Pondok Aam Amilia
Sora nu takbiran di masjid, kadengena keneh asa nyebitan hate. Kagagas. Rus-ras ka nu geus teu araya. Babakuna inget ka Ema. Da pupusna teh pisaminggueun deui ka lebaran. Nu matak unggal lebaran hate teh asa digerihan wae. Asa dosa geus nyangka nu lain-lain. Padahal kapaur indung inggis ku bisi rempan ku sugan. Cirining kanyaah indung nu taya tungtungna.
Ka kuringna kalah ngarasa diteungteuinganan. Nu matak turun mimbar langsung ngajakan salaki nyekar ka makam Ema. Geus dua kali lebaran teh di pajaratan da hayang geura nyium paesan Ema, sono.
Harita sakitu taun ka tukang, basa kuring rek narima panglamar kabogohna Vita. Kuduna mah meureun bérag pasemon téh. Apan poé harita téh rék aya nu ngalamar ka Vita, anak kuring. Tapi ieu haté can méréan. Tong ditarima waé kitu panglamar lalaki nu hayang ngawin Vita téh? Bongan haté can mikeun. Kalah aléwoh budak téh cacarita. Manéhna teu bisaeun ngaragap haté indungna anu rumegag. Pajar téh rék dianteur ku indung bapa, bibina, emangna jeung dulurna. Diitung cenah aya duabelas urang. Minggu itu ditanya ku Vita, pédah kuring teu bangun bungah, ngadéngé manéhna rék dilamar. Majar téh horéam katatamuan seueur, pokna. Lain. Lain éta, cék haté.
"Saayana wé atuh, Mah," cék Vita. Meureun disangkana kuring horéam narima sémah sakitu lobana. Da anu lumrah mah ukur indung bapana wé. Paling katambahan ku nu ngawakilan. Kitu gé mun bapana teu sanggupeun cacarita.
Asa digerihan haté téh. Basa subuhna jururias geus datang. Ku kuring dititah dangdan di kamar Vita wé. Teu sanggup nempo anak dangdan di kamar kuring. Cacak rék dilamar ku jajaka nu geus disidem ti baréto mah, duka teuing. Tapi kuring teu sanggup nyebutkeun teu satuju kana pilihan manéhna.
Sieun ditanya naon alesanana. Meureun Vita bakal ngasongkeun pujian. Si Kaka mah, bageur, pinter, geus didamel, gaduh mobil, sakedap deui badé nyicil bumi. Enya naon kakuranganana, tepi ka Mamih teu satuju? Teu wasa ieu biwir nyebutkeun teu satuju. Harita ge kuring inget ka Ema. Rap kana mukena, sanggeus wudu di kamar cai nu ngahiji di kamar tempat saré kuring.
Cong solat duha. Tutas solat, bet bray pameunteu Ema dina wangwangan. Kuring ngajerit nyambat jenenganana. Hapunten Cicah, Ema. Meureun kieu wé kapungkur manah Ema basa kuring rék kawin ka Kang Jum. Teu satuju, saurna. Kuring teu tarima kana pamendakna, da bogoh, bogoh pisan ka manéhna téh. Ema mah téga nyebatkeun teu panuju kuring kawin ka Kang Jamna. Malah téga miwarang nikah di bumi Emang. Sanajan diwalian ku Apa, tapi Ema angger baeud, bendu. Kuring mah moal sanggup kitu peta ka anak.
Ema mah aya kénéh harepan, minantuan ka nu dipirido. Aya adi kuring nu can rimbitan, tiluan. Tapi kuring saha deui piliheun, Vita teu bogaeun dulur. Nunggal. Nu matak beuki bingung haté téh. Kudu kumaha narima ieu kanyataan. Apan jodo téh lain bandana manusa, estuning kagungan Nu Maha Kawasa. Naha kuring maké embung narima?
Ras deui ka Ema. Kuring angger pageuh hayang kawin ka Kang Jum. Sagalana geus cocog jeung diri kuring. Sama sakali teu manggih alesan maké kudu teu doa.
