Network
Ngadéngé jawaban kitu, Profésor Kabayan, Ki Amuksaketi, jeung Ki Amuksalaksa bangun nu atoh.
“Tah, kitu atuh!” omong tiluanana rampak, mani kawas dikomando baé.
“Mun ti tatadi, heug kituh! Mani hésé rék ngedalkeun sakecap gé, Anom mah!” ceuk Ki Amuksaketi dibarung ku seuri. Témbong huntuna nu luhur geus aya nu punglak lebah capék-rahémna.
“Enya, mani kudu dipikiran heula. Pira gé ngaenyakeun, naon héséna!” Ki Amuksalaksa ngéngklokan baturna.
“Lain kitu! Kula mah teu nyaho naon nu disebut mesin waktu téh. Sieun kumaonam. Sieun nyasar, sieun teu bisa balik deui ka dieu.”
“Ih, nyasat atuh, Anom. Keur naon mikabogoh, ari teu dibarengan ku kasinatriaan mah! Keur naon neundeun haté, ari leutik burih mah!” omong Ki Amuksaketi.
“Enya, Anom. Cinta mah perlu pangorbanan. Ku naon pangorbanan Anom bet luntur? Kapan baréto ge Anom téh sakitu sinatriana nyanggupan kahayang Endén Dayang Sumbi. Tepi ka ngabendung situ jeung nyieun parahu gé, geuning bisa anggeus sapeuting jeput,” Ki Amuksalaksa milu ngéngklokan.
“Heueuh, kitu téa mah. Tapi pan baréto gé nyamos, euweuh hasilna!”
“Hih, ari Anom! Éta mah takdir. Takdir ti Hyang Tunggal! Boa mémang Endén Dayang Sumbi téh biang Anom, tepi ka Hyang Tunggal henteu mikeun Anom ngajodo jeung inyana. Atawa mémang boa harita mah can dikersakeun ngajodo, da meureun can ninggang kana mangsana kudu ngajodo. Boa bisa ngajodo téh engké dina mangsana nu mustari. Boa...”
“Boa, boa… Na ari Ki Lanceuk, ti tatadi téh bet boa jeung boa baé!”
