Network
“Ké lanan, ulah waka pacéntal-céntal kitu, emh!” Profésor Kabayan ngahuit.
“Jadi, aya nu ditéangan, nya, Ki Sangkuriang téh?” ceuk Profésor Kabayan ka Sangkuriang.
“Enya. Nyi Dayang Sumbi, nu keur ditéangan téh. Najan kumaha baé, kaula téh cinta kénéh ka manéhna. Panasaran, puguh. Najan ceuk manéhna, manéhna téh indung kaula, cinta kaula mah tetep modél cintana lalaki ka awéwé, lain cinta hiji budak ka indung.”
“Kaharti lebah dinyana mah. Kami gé geus apal caritana, yén Sangkuriang téh nyosok bogoh ka Dayang Sumbi anu nyata-nyata cenah indung-tegesna.”
“Ké lanan…, sual kaula bogoh ka Dayang Sumbi, andika nyaho ti mana?”
“Ti dongéng anu didongéngkeun deui turun-tumurun.”
“Lamun kitu, atuh ngaran kaula téh sohor nya, di jaman andika mah?”
“Sohor, leuwih-leuwih ti sohor. Ngaran andika geus diabadikeun dina karangan-karangan tinulis, dina pagelaran téater, dina pilem...”
“Téater? Pilem?”
“Ieu gé salasahiji kamajuan peradaban jeung kabudayaan di jaman kami. Leuwih jauhna deui mah, keun wé ku kami diguar deui engké, mun nyalsé. Aéh, enya... perkara andika rék néangan Nyi Dayang Sumbi, kami siap mantuan... Mantuan mawa andika ngalanglang ka sakuliah tempat, malah mun téa mah teu kapanggih baé, hayu urang ngalanglang jaman...”*** (Lajengkeuneun)
