Network
“Tangtu bakal lieur, da andika mah henteu ngalaman inya kumaha jaman kami bisa leuwih maju batan jaman andika…”
Sangkuriang rék nyela omongan Profésor Kabayan, tapi Profésor Kabayan gancang méré isarah supaya Sangkuriang henteu nyela omonganana.
“Di jaman kami, anu disebut jaman modern…,” …,” Kabayan nuluykeun omonganana, “… jalma-jalma téh leuwih ngulik kana naon nu disebut élmu pangaweruh, ngarulik kana teknologi super-canggih. Baheula, contona di jaman andika, anu bisa ngapung téh sasatoan anu baroga jangjang bangsaning manuk, papatong, bangbara, tonggérét, turaés, bangbung, laleur, reungit, jeung sajabana. Tapi di jaman kami, nu disebut jaman modern téa, anu bisa ngapung téh lain ukur sasatoan nu baroga jangjang wungkul, tapi ogé barang paéh nu disebut kapal atawa pesawat udara. Enya, barang paéh, da sasatna bisa ngapung téh éstu ku mesin tur dikadalikeun ku jalma nu disebut pilot...”
“Ké heula, Ki Kabayan...,” Ki Amuksaketi anu ti titadi balem bari ngaregepkeun caritaan Profésor Kabayan, panasaran megat omongan.
“Heup, ulah waka nyoara, Ki Amuksaketi, ulah loba tunyu-tanya. Bisi tambah lieur,” omong Profésor Kabayan bari ngahéhéh.
Kitu deui Ki Amuksalaksa, anu kawasna ti tatadi ngemu kapanasaran, geuwat milu nyoara, “Tapi...”
“Ké, ulah waka tapi-tapian, Ki Amuksalaksa! Jadi..., naon anu ceuk jalma di jaman arandika kaasup pamohalan, di jaman kami mah geus ilahar. Di jaman andika, alat perang téh meureun ngan saukur tumbak jeung paser, tapi di jaman kami geus aya kanon, meriam, peluru kendali, bom, nuklir, laser, jeung sajabana. Kami bisa nyiptakeun mesin waktu gé, anu bisa mawa kami nganjang ka bihari jeung ka baringsupagi gé, meureun ceuk andika mah pamohalan, lin?”
“Enya, pamohalan. Mungguh teu katepi ku akal!” omong Sangkuriang semu ngagerendeng.
Ari Ki Amuksaketi, gawéna unggut-unggutan, kawas nu tuluyna heueuh ngarti.
“Jadi, mun kitu mah sora gumuruh jeung guludug tadi téh, sumberna mah ti andika meureun, nya?” ceuk Ki Amuksaketi sanggeus unggut-unggutan sakitu lilana.
