Kabayan Ngalanglang Jaman (9): Mantuan Sangkuriang, Néangan Dayang Sumbi

“Kieu, Anom... Sakumaha anu geus kapireng ku urang, Ki Kabayan téh geus hasil nyiptakeun mesin waktu anu bisa mawa urang nganjang ka unggal tempat ka saban jaman...”

“Heueuh, bener. Tuluy...?”

“Kieu meureun maksud Ki Amuksaketi mah, Anom...,” Ki Amuksalaksa gancang mangnémbalankeun. “Urang téh apanan geus lila nénéangan Endén Dayang Sumbi, tapi taya hasilna tepi ka danget kiwari. Kumaha mun Ki Kabayan dipéntaan tulung, sugan ditéangan maké mesin waktu mah bisa kapanggih tah Endén Dayang Sumbi téh. Saha nu terang Endén Dayang Sumbi téh aya di jaman nu séjén... Lain kitu, Ki Lanceuk?”

“Heueuh!” témbal Ki Amuksaketi bangkenu, tayohna ngarasa ambek pédah boga gagasan (nu ceuk pangrasana) hadé, ‘diambil-alih’ kitu baé ku baturna. 

Nénjo kitu, Sangkuriang ukur imut.

“Geus, teu kudu leutik haté, Ki Amuksaketi. Da kaula gé nyaho, éta kamandang anu hadé téh holna lain ti Amuksalaksa, tapi ti andika. Lain kitu, Ki Amuksalaksa?”

“Is, ceuk saha, kulan? Sidik kaula gé milu mikir!” ceuk Ki Amuksalaksa, biwirna jebi. 

“Mikir ti endi! Mulung muntah, andika mah! Ngan nuluykeun kamandang ti kula!”

“Nuluykeun ogé teu asal calangap, Nun! Nu penting mah omongan kula bisa ngungkulan kasusah Anom!”    

“Nya tangtu baé teu asal calawak, da andika geus nyaho ka mana loyogna jalan pikiran kula!”