Network
DI buruan tukang Karaton Surawisesa. Aki Jaya diuk dina batu temprak. Gigireunana, rada anggang, saurang awewe tengah tuwuh, sarua diuk dina batu temprak. Duanana gegerenceman mapatkeun jampe pamake. Teu lila gorobas aya nu ngagajleng ti lebah rungkun haur gereng nu kekep, laju depa hareupeun Aki Jaya jeung awewe tengah tuwuh.
Aki Jaya ngalieuk ka lebah Olot Kaya nu jeung Putri Anjungsari, Bena, Rait karaton Ranah nyerangkeun ti taweuran karaton. Mere tanda sangkan Olot Kaya nyampeurkeun. Ari awewe tengah tuwuh, bari dodongkoan nyampeurkeun Putri Anjungsari, dituturkeun maung lodaya badag. Di hareupeun Putri Anjungsari, lodaya teh depa deui.
“Sumangga naek, Putri,” ceuk awewe tengah tuwuh.
Putri Anjungsari nyampeurkeun Olot Kaya, ngajak sasalaman, sarta ngarangkul ka Olot Kaya. Puguh wae Olot Kaya teh hareugeueum. Sirahna tungkul.
“Lot, kami neda pangampura, kami geus ngahesekeun,” pokna dumareuda.
“Kawajiban kami, Putri,” tembal Olot Kaya.
“Beurat kami papisah jeung dia,” Putri Anjungsari rambisak. Ongkos rus-ras ka ditu ka dieu. Inget ka Pakuan Pajajaran, ingeteun ka urang Pajajaran nu beurang peuting ngabela jeung kahormatanana, saperti nu dipilampah ku Prabu Linggabuana di Majapahit.
“Kami oge sarua, sarua beuratna jeung ninggalkeun Pakuan,” tembal Olot Kaya dumareda.
Ngadenge omongan Olot Kaya kitu, cipanon Putri Anjungsari teu kaampuh murubut. Olot Kaya mah, jeung nu sejenna teu engeuhan lantaran taya nu wanieun neuteup Putri Anjungsari.
