Network
TURUN tina parahu, Aki Jaya rurat-reret neangan warung nu buka. Memeh neruskeun lalampahanana, hayangeun ngahaneutan awakna: nginum cihaneut, kawantu harita teh geus janari. Hawa keur meumeujeuhna tiris. Basa keur menekung mujasmedi mah teu karasa. Sanggeus lugay karek karasa nyecep, komo basa dina parahu mah.
Warung nu buka teh teu jauh ti darmaga. Aki Jaya leumpang muru eta warung dituturkeun ku Asmita, Atus jeung Gingin. Barang srog asup ka warung nu opatan kacida kageteunana lantaran katempo Suba keur diuk bari lelenggutan. Gigireunana lalaki dua urang, saurang geus kolot, nu saurang deui ngora, tambah awewe saurang nu geus boga umur.
“Suba...!” Asmita ngagero.
Suba tibuburanjat. Gigisik. Nempo ka nu anyar datang sajongjongan mah colohok. Tapi teu lila jung nangtung, ngagentak nyampeurkeun Aki Jaya, gabrug ngarontok Aki Jaya.
“Aki,” pokna semu atoh.
Asmita, Atus jeung Gingin narangtungna jadi ngariung Suba. Paromanana nembongkeun kabungah. Anu tiluan narempokeun. Lalaki nu leuwih ngora leuwih manco ka Atus.
“Hidep waluya,” ceuk Aki Jaya bari ngusapan sirah Suba.
Sanggeus sawatara jongjongan nangkeup Aki Jaya, Suba ngagabrug Asmita, Atus jeung Gingin. Laju opatanana muru bangku nu paeunteung-eunteung jeung nu tiluan, kahalangan meja nu di luhurna ngabarak rupa-rupa kadahareun, boh nu asak boh nu atah. Tukang warung nyodorkeun bekong, opat, jeung kendi nu caina haneut.
“Kumaha caritana tepi ka dieu?” ceuk Atus ka Suba bari nyicikeun cai kana bekongna.
