Si Hérang-Méncrang

Geus méh saminggu ieu indit ngarit téh sok rada isuk kénéh. Bongan pangaritanana rada anggang turug-turug poéna pondok. Unggal liwat lohor téh reup reueuk, guludug-guludug, cur waé hujan, bubuhan usum geus manjing ngijih. Komo poé ieu mah leuwih jauh, boga angkeuhan meungpeung ngaritna dimotoran; ka pasawahan nu geus lila ngahaja sina bera. Jigana mah geus dibeuli ku jalma urang kota. Mun teu rék diadegan ril éstat pasti rék dibangunan pabrik.

Jalanna mapay sisi wahangan nu darmagana bisa ngaliwat délman. Papaliwat jeung anjing anakan ogé teu kudu mépéd sieun diségag, Si Rayudna noyod deuih teu kaganggu ku motor nu dodorotdotan. Boa leumpangna bari ngalamun, mikiran anak-anakna sieun teu kaparaban

Méméh balik, ngadon ngagulampéng heula ka cai nurunan gawir saeutik. Motor jeung jukut mah cul wé dina darmaga, jas hujan wéh dirungkupkeun kana setang. Tadina mah ngan rék kukumbah wungkul jeung sibeungeut, ari dirasa-rasa asa kabita hayang ngeueum, pédah nempo cai mani ngagenyas hérang jaba tempatna teu pati negrak, rada nyamuni ti jajalaneun paranti jalma-jalma lalar-liwat. Di peuntaseunana ngan tegal eurih ngagegeba, pamohalan aya jelema nu ngulampreng ka lebah dinya. Ucul-ucul baju kaos, calana jeung kolor, lung kana rungkun saliara. Ceuk nu rahul mah asa di sawarga, titiis ciwahangan nyaksrak kana sakujur awak, asa nyerep ka satulang sandi. Rura-ruru, kokosok, jeung teuteuleuman. Mun teu ras inget sieun balik kapegat hujan mah moal téréh-téréh hanjat. Geus biasa ongkoh ari mandi téh tara ngoyok.

Ari rék hanjat, baju, kolor, jeung calana téh geus euweuh dina tempat neundeunna. Jadol! Geuning keur digarugunyut kicik satilu-tilu di béh hilir. Disi si téh lain diculkeun, kalah ka dibarawa indit bari tingdarédod jeung tipaparagut kana jukut. Aya karep rék diberik, tapi inget awak bulucun teu dibaju. Leuheung basa mun teu jonghok jeung indungna, la-mun aya, aya bahan jadi kuring nu diuudagna. Pasti babari kaberik, sabab lumpat tangtu teu bisa keupat

Luak-lieuk maluruh ka sakuriling-bungking, bisi aya nu nyérangkeun, aman taya sasaha. Rada ngarasa reugreug téh inget boga kénéh jas hujan keur mungkus awak, najan kudu bajoang heula pikeun nyokotna. Kapaksa, bari ngarasa marérang jeung tingsérését kana awak gé, ngarayap oséh niru-niru bayawak. Ngadak-ngadak ka tempat cicing motor téh asa jadi ngaanggangan. Bakat ku dikeureuyeuh mah teu burung nepi kana panundaan jas hujan téh, bari salamet teu pasarandog jeung kadal-kadal acan. Rap jas hujan, dius baé mulang ka bumi Pa Haji. Ngeyeted wé ngajalankeun motor gé, gancang teuing mah bisi nyingkab. Ongkoh bari ngarep-ngarep hayang geura breg hujan.

Jeung enyana hujan téh cur, ngan basa kuring geus nepi ka lawang pakarangan bumi Pa Haji. Teu cara ari kana sapédah, karung jukut téh bisa asup nepi ka buruan tukang deukeut kandang; kana motor mah kapaksa kudu dipanggul ti luar kénéh, lantaran dimotoran mah bangga mungkal-méngkolna.

Sabot ngudar tali karung, hujan téh mingkin ngerepan, bari rada ati-ati bisi jas hujan nyingkab, buraluk karung jukut dipanggul, leungeun kénca ngajéwang arit jeung konci kontak. Tayohna harita téh Néng Enit ogé karék jrut tina angkot balik kuliah. Teu karérét kumaha-kumahana duméh ridu ku karung jukut, ngan hawar-hawar kadéngé jéréwétna ménta ditungguan kasaweur ku sora hujan. Teu kaburu ngahulag sumawonna ngaulah-ulah, ujug-ujug karasa aya nu nyulumun ti tukangeun milu ngiuhan kana jas hujan, ngageduk kana bujur. Gerewek muntang! Ngan harita kénéh ogé kontan aya nu ngocéak bangun kacida soakna, "Aaawww!" cenah.

Moal salah Si Hérang-méncrang téh papanggih jeung kicik kabulusan di jero jas hujan.***