Network
Vie cengkat, tuluy nangkeup ka Ayah tipepereket. “Tepang jeung Ayah, ras émut ka Apa jeung Mamah nu tos teu aya...,” cimata Vie murubut deui. Cimata nu wening. Cimata wanoja nu halabhab ku kaasih indung bapa, nu pegat alatan takdir mapag pati.
Panonpoé mingkin moncorong. Lamunan Vie kagareuwahkeun ku sora nu jadi alona, nu ngarenghik ka indungna, hayang dipangmeulikeun bonéka barby. Waregah hudang. Golépak ka katuhu. Ras deui inget ka Si Ayah. Kajadian tadi peuting di room, saenyana éta geus prah di tempat gawéna. Diuk pagégéye paduduaan jeung lalaki. Tapi, ari jeung Si Ayah mah, hésé dipapalérkeunnana, teu weléh wé dipikasono. Teu weléh diarep-arep datang deui nepungan dirina. Tina sajeroeun haténa ujug-ujug mimiti aya rasa. Éta rasa téh karasa mingkin tarik, ngagunasika alam pikiran jeung kalbuning atina.
Bangunna, Si Ayah gé boga pikiran nu sarua. Di imahna, tadi peuting, manéhna gulang-guling sorangan. Pikiranna mancawura, antara mikiran talajak nu jadi pamajikanna, rumah tanggana nu mingkin ramijud. Nu jadi pamajikan téga remen mulang nambélarkeun nu jadi salaki. Padahal dirina kurang kumaha, nyarita panghasilan tina gaji ASN apan kabéh gé digebrokeun ka dirina. ATM gaji gé dicekel ku manéhna. Lian ti gaji, tunjangan jabatan salaku pejabat éssélon 4, tunjangan makan, jeung tunjangan séjénna, taya nu nyésa saban bulan ditawu ku manéhna. Keur nu jadi anak sampeuran, teu diwilah-wilah, éstu disaruakeun asa ka anak pituin, sagala pangabutuhna dicumponan, teu nyocéng tina gaji.
Da heueuh, leuwihna hirup Si Ayah daék ngoreh. Ti mimiti usaha kana sayuran, ngundeur proyék tepi ka usaha séjénna. Tapi, nu jadi pamajikan téh beuki dieu asa beuki nincak hulu, sipatna mingkin témbong, leutik cahak gedé cohok.
“Mamah rék ka lembur, nempo budak, sono ka incu,” pokna. Pleng, jangji tilu poé téh mucunghul deui sanggeus aya dua mingguna. Si Ayah batinna mingkin kasiksa, aya haliwawar cenah urut salakina ngadeukeutan deui. Salakina nu miceun dirina digawé dua taun lilana di pabrik keur nyumponan pangabutuh hirup dirina jeung anakna. Tepi ka pegatna. Tepi ka panggih jeung Si Ayah, nu haat ngajait dirina tina katunggaraan.
Geus puguh hirup nyorangan mah, harita ku Si Ayah langsung dipihukum. Ijab kabul siduru isuk, gawéna gé di pabrik dititah eureun, hutang-hutangna dilunasan. Manéhna disulap, jadi ibu rumah tangga nu sagala kahayangna teu weléh dicumponan. Ti mimiti emas nu reunceum, baju salomari tepi ka imah nu pageuh. Ari ayeuna, geus balayar rumah tangga salila lima taun, nu jadi pamajikan téh bet siga udar taligadang, tara betah cicing di imah. Ti mimiti arisan, urusan nempo kolot, nempo budak jeung incu, alesan séjén, cul salaki. Ari ditanya soal urut salakina, sok langsung nyégag. “Baé wé datang ka imah mah, napsi-napsi, geus lain-lainna deui,” pokna.
Beu, ari kuring mah misah jeung indung budak, kencling indit, pakaya imah jeung sagalana dibikeun. Mekel baju saraket awak téh lain bobohongan. Ari ieu, urut salaki pamajikan taun-taun ninggalkeun, ayeuna ngurunyung deui. Naha rék balikan deui, kari balaka wé tong sumput salindung. Dikitukeun, der ngadat, nyarita nu lain-lain. Si Ayah timbang ngéléhan, da éra ku nu jadi tatangga ari kudu riributan urusan rumah tangga mah.
Matakna, tong disalahkeun, hirup Si Ayah gé kiwari jadi ngulayaban deui, nataran kaasih jeung kacinta ti wanoja séjén. Ahirna tepung jeung Vie, mustika ti Ujungberung nu leubeut ku kadeudeuh, nu haat ngamparkeun kaasih keur dirina.
“Insyaalloh, Geulis, salira baris jadi puputon haté...,” Si Ayah ngagerentes jeroeun haténa. Gilig rék mihukum Vie, ngamulyakeun hirupna.***
