Network
“Enya, kitu. Ari Anom téh Sangkuriang kénéh. Ari Sangkuriang téh Anom kénéh...”
“Baruk? Ngora kénéh, nya, Sangkuriang téh?”
“Ih, belegug geuning jalma anyar datang téh. Sok ah, Dulur, bagéan andika nu nerangkeun!” omong Ki Amuksalaksa ka Ki Amuksaketi, semu nu keuheul.
“Kieu, Ki Sanak... aéh, Ki Kabayan, nya, ngaran téh?”
“Enya, sebut wé Kabayan. Atawa mun rék lengkép mah, Profésor Kabayan, kituh. Tong maké émbél-émbél ‘Ki’ sagala, da kami mah can pantes disebut aki-aki...”
“Enya, heg, heg. Rék disebut naon-disebut naon gé, da angger jirimna mah éta-éta kénéh, lin? Kieu..., mémang can kolot-kolot teuing Sangkuriang téh. Ngora kénéh pisan, malah mah. Ngan, anu dimaksud Anom ku kula jeung ku batur kula mah, sesebutan keur ieu yeuh...,” omong Ki Amuksaketi bari nunjuk ku jempolna ka Sangkuriang, “Bisi can nyaho, ieu téh Sangkuriang. Ari kula jeung batur kula mah nyebutna téh Anom. Anom Sangkuriang!”
Beg, Profésor Kabayan ngagebeg. Beu, naha lalampahan téh bet jauh-jauh teuing?! Bet kalah nyasar ka jaman Sangkuriang, geuning?
Ras Profésor Kabayan inget, mesin waktu jieunanana téh saenyana can bisa dipaké, lantaran can aya alat pengendali taun jeung tempatna.
Éta ge bisa dipaké kétah, tapi si mesin téh bakal kuma karepna, moal bisa diatur ku nu ngadalikeunana. Nyaho-nyaho geus ngajeblag wé beréndélan angka taun dina layar monitor téh.
Inget ayeuna mah manéhna, tadi gé dina layar monitor téh ngajeblag béréndélan angka... asana mah: taun 2000 saméméh Masehi! Ari tempatna nuduhkeun hiji wewengkon di kaléreun Kota Bandung, tempat asal manéhna.
