Network
“Naha maké ‘téa’, da kula mah teu wawuh ka andika?! Boro-boro wawuh, nyaho ngaran gé hanteu... Lamun maké ‘téa’ mah, nya saeutikna kudu apal ngaran, meureun... Di mana lembur matuh?” Sangkuriang angger taki-taki, bisi itu ngabongohan narajang.
“Di Kota Bandung, kulan. Di Komplek Kenangan Indah.”
“Ari maksud datang ka dieu?”
“Teu aya maksud nu utama mah, kulan. Ngan kami téh kasasar ka dieu. Lembur naon ieu téh, Ki Silah? Jeung saha ari Ki Silah téh?”
“Lembur? Lain lembur ieu mah! Pan katénjo meureun ku andika... ieu mah leuweung geledegan... Bukit Tunggul ngaranna. Tuh, beulah ditu…,” Sangkuriang nuduhkeun ka lebah kaler, “... Gunung Tangkubanparahu. Pangna disebut Tangkubanparahu téh...”
“Pédah jiga parahu nangkub, nya?” Profésor Kabayan motong omongan.
“Lain jiga, tapi enya!” Ki Amuksaketi anu ti tatadi nyumput tukangeun dununganana, geuwat nyampeurkeun Profésor Kabayan, bari angger asa-asa tur waspada.
Kitu deui Ki Amuksalaksa, ngiclik tukangeunana.
“Enya!” Ki Amuksalaksa ngéngklokan baturna. “Na andika teu nyaho, apan tadina mah éta téh parahu, ngan lila-lila jadi gunung. Mimitina mah éta parahu téh disepak ku Anom...”
“Ku Anom? Da sakanyaho kami mah, kitu gé ceuk dina dongéng, disépakna téh lain ku Anom, tapi ku Sangkuriang.”
