Network
Tukang warung hideng nyodorkeun kadaharan. Aya nu diwadahan kana pipiti aya oge nu diwadahan kana piring nu dijieun tina kai.
Hiji di antarana, nu diawadahan kana piring kai teh siki paranjang laleutik numpuk jeung narapel, alasna diamparan daun cau, warnana bodas semu hawuk. Ku Bena ditelek-telek lantaran kakara manggih harita.
“Kejo,” ceuk tukang warung bari ngadeukeutkeun piring bieu ka lebah Bena.
“Dijieun tina naeun?” ceuk Bena panasaraneun.
“Tina pare. Ngeunah geura,” tembal tukang warung.
Bena ngarongkong piring kai. Anu barodas semu hawuk teh rek dicagap.
“Nyokotna dicomot. Sibanyo heula, ambeh teu narapel kana ramo,” ceuk tukang warung bari nyodorkeun batok kalapa, eusina cai herang.
Bena nurut kana omongan tukang warung. Sanggeus sibanyo nyomot kejo, am dihuapkeun, digayem bari dirarasakeun. Euweuh rasana.
“Kudu jeung deungeunna. Tah, aya lauk meunang meuleum jeung rendos cengek,” ceuk tukang warung deui, sanggeus sosodor mah ngaleos ka deukeut hawu.
Bena daharna mani ngalimed. Ponyoeun pisan. Keur lapar, heg manggih kadaharan nu anyar panggih, jeung rasana sakumaha ceuk tukang warung, ngeunah.
