Network
Kabiasaan méré ngaran awal di désa jeung di kota, ceuk Prof. Atjé, ampir sarua. Tina data 100 ngaran di masing-masing désa jeung kota 80% sarua, ngan 20% nu béda.
Ngaran nu sarua boh di désa boh di kota, nyaéta: Siti, Dédé, Muhammad, Asép, Ai, Tati, jeung Agus. Hartina eta ngaran masih diparake di kota jeung di desa, hususna di Kabupaten Sumedang.
Tina hasil panalungtikanana, di wewengkon Kabupaten Sumedang, boh di pakotaan boh di padesaan aya ngaran-ngaran nu leungit, nu geus teu digunakeun atawa henteu dipake deui ti 90 taun ka tompérnakeun.
Eta ngaran-ngaran teh: Sunaja, Saim, Sundia, Djatma, Boelah, Unamah, Entjil, Eyut, Kitji, jeung Macih.
Baca Juga: Konsep Tri Tangtu di Sunda, Beda jeung Trias Politika Mantesquieu
Ceuk Prof. Atjé, umumna ngaran awal étnis Sunda di wewengkon Kabupaten Sumedang téh masih kénéh loba nu digunakeun, najan teu saeutik deuih nu geus leungit, atawa ngurangan kasilih ku ngaran anyar.
“Lila-lila mah teu pamohalan, ngaran di tiap étnis téh jadi sarua teu jadi ciri mandiri unggal étnis deui,” ceuk Prof. Atje.
Ngaran-ngaran saperti Naura, Arsyla, Kéyla, Raffa, Rafka, Aqila, Zahra, Keush, henteu nuduhkeun etnis, sabab geus diparake ku etnis sejen. Beda jeung ngaran Sunaja, Saim, Sundia, jeung Djatma.***
