Network
Budayawan jeung seniman nu deuheus ka Ema Bratakusuma sarua kamandangna kana nu disebut barang pusaka teh. Pedang, tumbak, keris jeung sajabana henteu diistiméwakeun.
Meresihan barang pusaka iraha waé, gumantung kana kereteg haté atawa pédah ngarasa geus lila teu diberesihan.
Pangna di tokoh-tokoh Sunda kana pakarang kuna warisan ti luluhurna saperti kitu, lantaran di Sunda nu disebut pusaka ukur dijadikeun asésoris, ukur dijadikeun simbol atawa lambang. Kakuatan henteu aya dina barang, tapi dina diri manusa sorangan.
Urang Sunda aya nu ngayakeun ritual meresihan barang nu dianggap pusaka, kapangaruhan ku budaya Jawa. Di Wanaraja Garut, aya patilasan Sunan Papak. Di dinya maneuh diayakeun ritual meresihan barang pusaka. Ceuk riwayatna Sunan Papak téh teureuh Mataram.
Baca Juga: Karaton Karajaan Sukapura kari Waasna, Titinggalna Diteundeun di Museum Alit Luluhur Sukapura
Kampung adat di Sunda nu sok ngayakeun ritual meresihan barang-barang nu dianggap pusaka téh di Kampung Dukuh Garut. Ceuk asal-usulna, Dukuh diadegkeun ku tokoh agama nu kungsi mancén di Karaton Sumedanglarang. Ari Sumedanglarang nu pangheulana kapangaruhan ku Mataram.
Di kampung adat di Tatar Sunda séjénna, najan bisa jadi mibanda barang-barang pusaka teu kacatur aya tradisi ritual meresihan barang pusaka.
Kitu deui di Kanekes (Baduy), Kacamatan Leuwidamar, Kabupatén Lebak, Banten. Tara kacaritakeun ngayakeun upacara meresihan pusaka. Di Kampung Kuta, jeung di Kampung Naga oge teu kacatur aya ritual ngumbah barang pusaka.
Cirebon nu unggal Mulud ngayakeun Panjang Jimat ogé kandel pangaruh Mataramna. Aya tradisi Nyangku di Panjalu Ciamis, meresihan pakakas kuna nu dinggap titinggal luluhur Panjalu, sabab anu nyebarkeun agama Islam di Ciamis Kalér, kaasup di Kawali jeung di Panjalu, téh Pangéran Usman nu asalna ti Cirebon.***
