Network
"Naha da nu diajak ngomong ku kaula mah Anom Sangkuriang, lain andika!"
"Moal ramé, Ki Lanceuk, ngomong jeung Anom Sangkuriang mah. Kawas tunggul. Hayoh kéh andika dianggap jelema teu waras..."
"Hus! Ka mana karep nyarita téh!" omong Ki Amuksaketi, muncereng ka baturna. "Keun kaula mah teu nanaon dianggap jelema teu waras gé, éta ku wani-wani andika nyebut tunggul ka Anom?! Cing atuh ulah tunggul teuing! Teu sopan. Teu tata-titi!"
“Mun lain tunggul, naon atuh?”
“Arca!”
“Euh, ka batur nyebut teu sopan, teu tata-titi. Sarua baé geuning andika gé! Taya tata-titina!”
Mireungeuh pamolah badégana duaan pacéntal-céntal omongan, Sangkuriang ukur mésem.
"Geus, teu kudu pacéntal-céntal. Taya hartina!” omong Sangkuriang. “Geus, ayeuna mah pangmikirankeun wé kula, kudu kumaha deui atuh kétak kula téh sangkan Dayang Sumbi geura-geura kapanggih laratanana. Reup peuting, bray beurang téh angger we ieu haté teu tinemu kawarasan baé..."
"Dalah dikumaha, Anom, kapan salila ieu gé kaula duaan téh lain teu béla. Kaula duaan téh geus ider-ideran ka ditu-ka dieu, ngitung lembur milangan kori téh lain ukur babasan. Sakuliah marcapada éstu geus kaubek kabéh. Tapi demi nu ditéangan éstu teu kapanggih laratanana.”
“Leres, Anom,” Ki Amuksalaksa nyela omongan Ki Amuksaketi. “Cohagna mah, Dayang Sumbi téh lir kateureuy ku bumi, lir nu ngahiang di alam peteng..."
