Network
Teu lila geus ngurunyung bari mawa opieun, mawa poci taneuh nu katempo caina ngebul kénéh jeung lalawuhna, dituturkeun ku budak satepak nu mawa cangkir batok kalapa, lima siki, jeung mawa gula kawung.
Téko ditunda di hareupeun nu limaan. Kitu deui cangkir. Ku pribumi cangkirna téh dieusian hiji-hiji, disodorkeun ka hareupeun Putri Anjungsari, Olot Kaya, Bena, Rait jeung Ranah, sacangkir séwang.
Béna ngadadak pias, lantaran caina tacan diasaan jeung cangkirna tacan dipariksa heula, sieuneun langsung diinum ku Putri Anjungsari. Kumaha mun dina caina aya nanaonan?
Bari ngarongkong cangkir, panon Béna keukeureuceuman ka lebah Ranah nu diuk gigireun Putri Anjungsari, ngaisyaratan sangkan Ranah ngélingan Putri Anjungsari ulah waka nginum.
Ranah ngartieun, lalaunan sikuna nyigeung cangkéng Putri Anjungsari bari ngarérét ka Béna. Putri Anjungsari unggeuk, ngartieun kana maksud Béna jeung Ranah.
Ku Béna cai dina cangkir diilikan. Lain cai hérang, tapi semu konéng jeung siga lain cai biasa.
“Cai naeun ieu téh,” ceuk Béna ka Pribumi bari ngadeukeutkeun cangkir kana lebah bahamna.
“Wédang, cai lahang nu taca lila digodog. Sok arinum matak jagjag geura,” témbal pribumi.
“Ditampa,” tembal Béna. Caina diicip-icip, haneut kénéh, semu amis. Dirarasakeun. Geus kitu mah leguk waé diinum.
Nempo Béna ngaleguk cai, nu opatan ogé nurutan.
