Network
“Alah siah, kumaha lamun kebonna tutuwuhan nu teu meunang ku nagara?”
“Hiiy, budak urang lir asup kana bubu, biheung bisa balik deui.”
Telepon ditutup, pikiran teu pararuguh, dihenteu-henteu ogé Doni téh apan sipat anak.
Pikiran ngalayang deui kana kajadian duapuluh dua taun ka tukang. Harita, kuring kakara semester dua, Kang Dadang mah geus kaluar ti kuliahna da ukur miluan D1. Ku Bapa dipangmeulikeun motor RX-King nu keur usum. Ngan teuing kumaha, umur motor teu lana, cenah mah dijual ka babaturanana.
Ema jeung Bapa wera, ngan ngaranna ogé Kang Dadang, tonggoy wé. Saterusna nyobaan gawé di asuransi, teu betah. Sup deui ka jadi marketing di pabrik inuman, teu betah deui waé. Ema pusingeun, ahirna Kang Dadang dititipkeun ka Mang Iip, guru ngaji anu nyaba ka Cianjur, ngiridikteun alat-alat rumah tangga.
Sigana mimiti kapanggih, modal digolontorkeun leuwih ti dua puluh juta. Bapa, enya gé ukur bapa téré tapi bageur kacida, keur mah meureun aya duitna. Harita umur Kang Dadang nincak 22 taun. Meunang béja nu pikabungaheun, kiriditanana maju, bisa ngabarangan nu leuwih gedé, saperti lomari hias, méja makan, jeung korsi.
Basa kuring ngahaja ngalongok ka tempat kos Kang Dadang jeung Ema, imah kontrakanana pinuh ku rupa-rupa barang pesenan. Inget pisan, papatah Ema harita méméh balik, ngomat-omatan Kang Dadang supaya jujun kana usaha jeung ulah waka kagoda ku awéwé.
“Dang, sing inget, umur téh ngora kénéh, usaha kakara jalan, ayeuna keur mimiti neut-neutan, wayahna rada nyengker, ulah padu bobogohan, komo Ema meunang béja, sok aya kasebutna dicerek tuur, lamun pareng ulin ka imah awéwé di lembur ieu.”
“Muhun, maenya abdi bade nguciwakeun Ema sareng Bapa.” Jawabna siga nu enya.
Naaa atuh, teu ngaliwatan minggu, asa can garing ciduh Ema mapatahan, Mang Iip datang rurusuhan ka lembur, ngiberan ka Ema, yén Kang Dadang ditarik kawin, jeung waktuna geus ditangtukeun, tilu poé deui!
